In de vorige eeuw emigreerde mijn zusje naar Aruba. Dat klinkt als een eeuwigheid, en zo voelt het na 17 jaar ook. Zo voelde het eigenlijk na drie dagen al, want ik ben erg verknocht aan dit exemplaar van het menselijk ras. Natuurlijk zou ze terugkomen, ik wist het zeker. Alles is daar zo anders; dat was niets voor haar. Ik likte vol vertrouwen m’n wonden en wachtte tot de remigratie een feit werd. Ik wacht nog …

Want ‘alles is anders’: dat is niets voor mij. Voor haar is het een zegening. Zij hecht niet aan haar omgeving, zij houdt niet van snel, sneller, snelst. Zij houdt van haar man (ik ook) en van manana, manana. Ze ging. En bleef.

Anderen zijn jaloers als ze horen dat ik me weer klaarmaak voor een bezoekje aan dat prachtige eiland. Ik ben jaloers op hen: zij stappen op de fiets om thee te drinken bij hun zusje. Zij spreken af voor een avondje bioscoop. Zij gaan samen uit eten. Of bellen even om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Ik doe dat allemaal niet: fietsen is sowieso geen hobby van me, maar er ligt ook een waterweg van 8000 kilometer tussen mij en mijn doel. En bellen vergt een zorgvuldige planning: zij waakt als ik slaap. En andersom. Bellen is natuurlijk ook niet meer van deze tijd; de moderne mens skypt. En mailt. En SMSt.

De digitale wereld kent dus geen geheimen meer voor me. Meestal dan, want soms dringt de Arubaanse cultuur zelfs door tot Nederlandse bodem. Passieve stroomuitval, veroorzaakt door down time van de electriciteitscentrale op Aruba, en actieve stroomuitval, veroorzaakt door de hand van mijn zwager als er weer onweer dreigt dat vaste prik inslaat in televisies, koelkasten en computers. Preventief alle stekkers uit alle apparaten. Wég navelstreng naar m’n zusje.

We hebben net weer een periode van wéken abstinentie achter de rug: geen enkel contact, op een paar sms-jes na. Via de telefoon van mijn moeder, want tussen mijn iPhone en zusjes mobiel (die daar cellular heet) botert het niet.

Maar sinds vanmorgen is ze terug: twee mails die zomaar verzonden konden worden. En dan werkt Skype vast ook weer? Ik lig op m’n knietjes en bid …