Ingeborg

Tekstschrijver. Twee zoons, twee dochters, twee honden, twee poezen en één man!

Homepage: http://www.ipscript.nl


Berichten door Ingeborg

Gelukkig 2007! We gaan reorganiseren!

Mijn baan ligt onder vuur. Ik bleef daar niet geheel koelbloedig onder, integendeel. Er staken universele symptomen van stress de kop op: handenwringen, koud zweet, trilleritus, paranoia om maar wat te noemen. Desondanks nipte ik tijdens de feestdagen regelmatig genoeglijk aan een glas cola-light met Safari. Een zeldzame mix, naar ik heb begrepen, maar daar gaat het nu niet om.

De combinatie van alcoholconsumptie en de vakantietijd deden mij het licht zien. De onzekerheid en angst over het bestaansrecht van mijn functie gleden naar de achtergrond. De grote Cruijff kwam naar voren: ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’. Meer >

Personeelsblad vergroot betrokkenheid medewerkers

Op communicatieonline lees ik wat we instinctief misschien allemaal al wisten: onderzoek (van Christine Liebrecht Radboud Universiteit Nijmegen) toont aan dat het personeelsblad de betrokkenheid bij een bedrijf vergroot, mits het gericht is op de medewerker en de afstand met de lezer klein is.

Liebrecht analyseerde twintig personeelsbladen. De vraag luidde: In hoeverre heeft het personeelsblad invloed op de betrokkenheid van medewerkers bij de organisatie waarvoor zij werken? Meer >

Onze geschiedenis

Het moet allemaal in een zeer langdurige en hardnekkige vlaag van verstandsverbijstering hebben plaatsgevonden. Dit is niet iets wat een braaf, volgzaam, oplettend en nadenkend meisje zomaar overkomt. Wat er ook vaak gezegd moge worden over een vrije opvoeding: het heeft mij tot mijn 25e geen windeieren gelegd.

Ik heb in dat deel van mijn leven slechts weinig de kont tegen de krib gegooid en studeerde hard, was een gezellige vriendin voor een ieder die een beroep op me deed en was op mijn 15e al zo vreselijk verliefd en trouw dat mijn ouders zich de 6 jaar die volgden geen zorgen over me hoefden te maken. Uiteindelijk ging die liefde over, zoals zo vaak bij puberliefdes. Na een jaar liefdesverdriet hoorde ik hoefgetrappel en jawel, de prins op het witte paard verscheen.
Tot dan toe geen problemen. Meer >

Ons bunt zuunig

Krentenkakkers zijn ze. Anders kan ze het niet noemen. Of toch. Centennaaiers. Ze hebben geld zat, echt waar, maar kunnen het niet over hun hart verkrijgen dat er in twee weken doorheen te jassen. Een heel jaar lang heeft ze het internet afgezocht naar mogelijkheden om comfortabel vakantie te vieren tegen een budgettarief.

Als rechtgeaarde vrekken rijden ze bijvoorbeeld een auto uit het jaar nul met dito afmetingen. Niet bepaald een aangename omgeving om vier jonge kinderen en een stel afgematte ouders in te vervoeren naar het warme zuiden. Dus ze kent elke goedkope vlucht uit haar hoofd, de vertrekstaten van internationale treinen hebben geen geheimen voor haar, als een aasgier begeeft ze zich richting sites waar geannuleerde stacaravans tegen gereduceerd tarief worden aangeboden. MPV’tje huren misschien? Meer >

Heur haar

Mijn lief is op de centen. Zeer op de centen. Geld zat op de rekening om twee keer per jaar bij de kapper op strategische punten wat highlights te laten aanbrengen, maar sinds hij per abuis de rekeningafschriften doornam, is de schrik hem om het hart geslagen. Dat moest goedkoper kunnen.

Braaf toog ik dus richting een goedkopere drogisterij en haalde van een betrouwbaar merk een doe-het-zelf pakket. Weken stond het veilig op het aanrecht. Als een baken voor mijn angst. Die niet ongegrond bleek. Meer >

Grensoverschrijdend

Het is nooit een punt van overweging geweest. Raar eigenlijk. We zijn allebei niet dom en ook geen van beide kuddedieren. Maar op vakantie gaan? Dat doe je. Dat doet toch iedereen? Gekmakende tochten waren het. Tot tranen toe. Met recht grensoverschrijdend.

We propten onszelve, zes in getal, in de geleende, kleine middenklasser van mijn ouders. De bank ging plat en in de bak schoven we onze drie oudsten zij aan zij in de lengte en de jongste aan hun voeten in de breedte. Vader, die chauffeerde zat wat krampachtig tegen het stuur aan gedrukt. Vanwege de omlaaggeklapte bank kon de stoel niet voldoende naar achteren. Moe zat de hele weg met de voeten op het dashboard, omdat de vreetdoos voor haar zetel was geplaatst. Meer >

Dank aan de Dolle Mina's

Ik ben een werkende moeder, een moeie werkende, een moederende werkende. Ik weet het niet. Hoe dankbaar kan een mens de dolle Mina’s nog zijn als de geneugten van het werkzaam leven diezelfde mens bekant de das om doen? Shakespeare’s dooddoener doet het goed: that’s the question.

Dank aan Cisca voor al haar bemoeienissen en inspanningen, maar wanneer lost ze de problemen van de hedendaagse vrouw voor ons op? Ze zal het wel op mijn lief schuiven, die zal in haar ogen ongetwijfeld tekort schieten. Maar die man is al alom aanwezig; zijn input grenst aan wat onze lieve Heer een jaar of wat geleden presteerde.

Je kunt natuurlijk een beschouwelijk betoog aan wijden met allerhande intellectuele invalshoeken, maar mijn brein laat dat niet meer toe. Mijn brein is moe. Afgetobt. Net als m’n hoofd. Dat hoofd keert dagelijks met steeds dieperliggende wallen huiswaarts. Dat hoofd heeft moeite met lachen. De inhoud van het hoofd is dermate overweldigend, dat het geen ruimte laat voor genieten. Ik overleef. Meer >