Ingeborg

De badmat – welke badmat dan ook – is mij een doorn in het oog. Voor een lap stof van 90 bij 60 centimeter betaal je makkelijk vijftien euro. De fabrikanten moeten zich dagelijks ziek lachen om de winst die zij maken op een afdruipmatje dat even op maat gesneden en omgezoomd moet worden. Ik leen mij daar dus niet voor; lachen doen ze maar om een ander.

Ik stelde soepeltjes mijn eisen bij, de afgelopen jaren. Een badmat hoeft niet langer aan zeer strenge criteria te voldoen. Mijn badmatwensen beperken zich tegenwoordig tot: niet te hysterisch van kleur, geen afdrukken van kinderhandjes erop en max vijf euro. Dat blijkt een lastige combinatie, maar op badmattengebied ben ik een geduldig mens. Ik druip met plezier maanden langer af op een volledig sleets lapje als ik daarmee voorkom dat fabrikanten ten koste van mijn portemonnee in voornoemde lachstuip schieten.

Probleem 2 is lastiger. Na lang zoeken heb je dan de felbegeerde lap tegen een redelijke prijs. Je stelt je voor hoe je de volgende ochtend je poezelige voetjes plaatst op een hoogpolige tapijtje, dat juichend de laatste douchedruppels absorbeert. Mis! Die nacht zijn er een paar mensen gaan plassen en die zijn over het lapje gelopen: alle hoogpoligheid is naar elders vertrokken. Wat rest is een platgetrapte treurnis die zich niet laat opheffen. Behalve als je je dagen slijt met het dwangmatig uitschudden en opkloppen van tenenkazerig katoen. Of als je een gebiedsverbod uitvaardigt: niemand mag de badmat betreden; de badmat ligt er slechts voor het mooi. Praktischer en goedkoper: weg de badmat.

Bijkomend voordeel: met een natte, glibberige vloer verdienen we dan ons maximale eigen risico moeiteloos terug. Twee botbreuken en we hebben het er al uit! Ja, die badmat, die heeft z’n langste tijd bij ons gehad.

Ik ben net wezen lunchen met een vriendin. Was erg leuk. Kom thuis en tref mijn man aan die net onze houten vloer in de olie heeft gezet. Dat is zo mogelijk nog leuker. Omdat hij net zit uit te puffen met een kopje koffie schuif ik even bij hem aan. We babbelen wat onzin heen en weer en ondertussen pluk ik wat folders van tafel, waaronder een van Reddy. Reddy zit in de olie, niet voor vloeren, maar om mee te bakken, braden en koken. Prima, ook Reddy heeft recht op een inkomen. Dat inkomen mag nog wel wat groeien, moeten ze hebben gedacht. Dus werd er een actie bedacht en een foldertje ontworpen.

Als ik een fles Reddy aanschaf en een bonneke invul, krijg ik het aankoopbedrag terug. Moet ik wel even kiezen uit drie producten: Reddy Bakken & Braden, Reddy Koken en Bakken of Reddy Zoete Keuken. Die laatste kun je bijvoorbeeld gebruiken als je een cake wilt bakken. Dat wil ik nooit, want een cake moet opgegeten worden en daar ben ik bovenmatig goed in. Terwijl de brandblaren nog op m’n tong staan, heeft de cake zich al moeiteloos en vastberaden op mijn heupen weten te nestelen: die gaat daar nooit meer weg.

De toelichting bij deze variant doet dus voor mij ab-so-luut niet ter zake, maar heeft me inmiddels wel al een uur in zijn greep. Er staat namelijk: ‘Natuurlijke zoete smaak’. Reddy vond dat zelf een beetje wazig, en terecht. Daarom is er een sterretje bij geplaatst. Dat sterretje verwijst dan weer naar de uitleg op de toelichting. Ik ben geen voorstander van spoorzoeken in een tekst, maar kon me natuurlijk niet inhouden. Dus, vooruit, lezen maar weer: ‘Dankzij de speciale samenstelling van de oliën i.v.m. zonnebloemolie’. Ik moet hier een tijdje intellectueel op kauwen en het blijkt een taai stukje te zijn. Alles bij elkaar is de boodschap: Reddy Zoete Keuken heeft een natuurlijke zoete smaak dankzij de speciale samenstelling van oliën in verband met zonnebloemolie. In verband met zonnebloemolie?!?

We zijn nu een uur verder. In dat uur heeft mijn man zinvolle dingen gedaan, terwijl ik me 60 minuten lang loop af te vragen wat Reddy me nu had willen zeggen. Reddy weet het zelf ook niet, denk ik. Die dachten gewoon: ‘Daar moet nog wat tekst, maakt niet uit wat. Laat iemand in godsnaam die leegte opvullen.’

Dat is gelukt, maar er stáát niks, in die zin. Of wel, beste Reddy?!?

Het is zondagochtend, kwart voor zes. Mijn blaas staat op knappen, dus ik wurm me tussen twee dikke, vette katten uit en ga richting wc. In gepast tempo, want een te hoge snelheid leidt in slaapdronken toestand tot gezwabber en tenenstoterij; te trage actie resulteert onvermijdelijk in een natte broek. Ik ben namelijk zo’n vrouw die haar benen even kruist als ze moet niezen, om ongewenste lozingen te voorkomen. Hoge nood kan ik dus al helemaal niet afdoen als iets wat nog wel even kan wachten.
En dan zit je daar je ding te doen en dan denk je: ‘Is dat jong eigenlijk wel thuisgekomen vannacht?’ Dat jong is onze 16-jarige zoon die de avond ervoor het pand verliet om bij Doornroosje een feest te bezoeken waar, naar later bleek, geen zak aan was (meneer drukt zich graag helder uit, excuus daarvoor).

Terug naar de kwestie: Is het jong thuis? Daar twijfelde ik sterk aan, want de terugkeer van al onze kinderen gaat gepaard met een enorme bak herrie. Ik verdenk ze ervan dat ze de oprit oprijden, de garagedeur openmaken, de oprit weer afrijden en dan met een aanloop en zoveel mogelijk ruchtbaarheid de garage inscheuren. Die aanpak getuigt niet van veel ‘verplaatsing in het ouderpaar’, maar is wel makkelijk: ik tel de bonken en weet feilloos hoeveel kinderen er weer veilig thuis zijn. Die nacht echter nul keer bonk, dus nader onderzoek was wenselijk.

Ik sloop de trap op, naar de wanordelijke zolderkamer van het jong. Zijn deur staat open en dat is geen best teken. Meneer sluit zich volledig af van de rest van het bestaan en zal zich dus nooit of te nimmer onafgesloten te rusten leggen. In zijn kamer tref ik aan: een tapijt van kleding, lege kwarkbakjes, schoolboeken, bestek en onbestemde troep. Maar geen zoon. Ik sukkel weer een verdieping lager, wring mijn lijf behoedzaam terug tussen de katten en neem de mobiele telefoon ter hand om een whatsapp-berichtje te verzenden: ‘Leef je nog?’ Per kerende post meldt de zoon dat hij inderdaad nog onder de levenden is. Verder geen toelichting.

Om 7 uur, als zijn vader nét achter zijn eerste kopje koffie zit, komt meneer binnenlopen. Feest was niks aan, dus hij is al (al?) om vier uur vertrokken. En is toen even (even?) bij zijn zus en zwager langsgegaan. In de 24 uur die volgen, zien we hem één keer kort verschijnen om een paar boterhammen naar binnen te proppen. Na een volledig etmaal in bed weet hij zich maandagochtend nog te verslapen ook.

Al vroeg in ons huwelijk introduceerden we ‘de gele matras’. Dat was een oud en wat viezig ding waar Ben naar verbannen werd als hij gedronken had. Niet dat hij dan lallend en kotsend door het bed kruipt, maar hij wil na rijkelijke inname nog wel eens wat onduidelijke teksten opdreunen, benevelde, zware  ledematen op mij leggen of halverwege de nacht een vreetkick ontwikkelen. Dus preventief: naar de gele matras met die man.

Jaren later, echt járen later, noopten een aantal nieuwe omstandigheden ons tot een evaluatie van ons nachtelijk samenzijn. Sindsdien slapen wij allebei, elke nacht, alleen. Ben in de echtelijke slaapkamer, ik in een eenpersoonsbed op mijn kantoor.

De schuld ligt bij mij: ik snurk, ik heb een lichaamstemperatuur en ik neem plek in. Ben is van alle drie die eigenschappen niet gecharmeerd. Hij schrikt zich kapot als mijn decibellen door de kamer trillen en dat schijnt nogal eens te gebeuren. Verder zweet hij zich het ongans in een bed dat door twee lichamen wordt warm gestookt en aangezien ik leef, produceer ik inderdaad temperatuur. En tot slot heeft hij een imperialistische slaapcultuur: hij wenst onbegrensd zijn gang te gaan met het neervlijen van hoofd, romp en ledematen. Zonder objecten – in de vorm van zijn vrouw – die hem ook maar een haarbreed in de weg leggen (liggen, in dit geval). Dus ik droop af, beschaamd en treurig.

Maar het tij is gekeerd. Niet dat ik gestopt ben met snurken, dat doe ik tot mijn schaamte nog steeds. Mogelijk zelfs heviger dan toen, maar daar maalt niemand meer om. Omdat ik daarnaast niet ben gestorven en gecremeerd, produceer ik ook nog steeds lichaamswarmte en neemt mijn lijf plek in. Maar het kan niemand meer wat bommen. Ik mag zelfs hopen dat die eigenschappen nu doorgaans een positieve waardering krijgen.

Het gekeerde tij zit hem in mijn ‘bed-beleving’. Ik slaap met twee dikke, vette katten in mijn knieholte en heb de gordijnen de wacht aangezegd. Niemand die klaagt over die vieze beesten op bed of smeekt om verduisterende lappen die het uitzicht op de beginnende dag benemen. En het belangrijkste: ik durf gewoon in slaap te vallen. In de drie nano-seconden tussen liggen en maffen zwelt mijn gesnurk vast al aan, maar: ‘Boeien!’

Afgelopen zomer bedacht mijn dochter dat het leuk zou zijn om haar vriend een kat cadeau te doen. Over de aanschaf zelf maakte ze zich geen zorgen: op Marktplaats vind je ze gratis en voor niets. Maar, vroeg ze me, met onverwachte helderheid van geest: ‘Wat kost zo’n beestje aan onderhoud en wat moet er sowieso aan verspijkerd worden?’ Ik schudde alles zonder enige moeite uit de mouw: voer, een kattenbak met inhoud en een spaarpotje voor ernstige, maar niet te ernstige, ziektekosten. Want een ontstoken oog laat je behandelen, maar een gebroken poot is financieel gezien wel erg onaantrekkelijk. Oh, en neem een kater, want anders zit je vóór je het weet met een hele collectie mini-katjes. Reserveer ook een paar centen voor een eventuele castratie, want hitsige katers kunnen gaan sproeien en produceren dan een allesverzengende stank.

Daags voor de verjaardag van vriendlief tuften we met Floor naar een nieuwbouwwijk in Ewijk, waar twee kattenbroeders zaten te wachten op adoptie. In het huis heerste een kakofonie aan herrie. De ouders hadden vrienden op bezoek en het viertal wisselde zeer luidruchtig de laatste ervaringen uit, terwijl ze hun best deden binnen een uur ieder 12 sigaretten weg te dampen. Te midden van de mist ontwaarden we minstens drie kinderen die aan het gamen waren. Ook zij beknibbelden niet op de decibellen. Man, wat een herrie daar! De vrouw des huizes nodigde ons binnen en babbelde zich onverstoorbaar een weg naar een diepe, afgesloten voorraadkast. En daar zaten ze: moeder kat, twee mini-katjes en een poezebeest dat niet nader werd toegelicht. De kleine heertjes waren banger dan ik een kat ooit heb gezien. Na een soort drijfjacht op die ene vierkante meter wisten we er één te pakken te krijgen. Hij scheet bagger. Niet letterlijk overigens. Herhaalde pogingen om ook met zijn broertje aan te pappen, mislukten jammerlijk. We konden dus kiezen uit broer 1, wel zo makkelijk. Die namen we dus maar.

Dan denk je dus dat je een soort van miezerige kneus in huis haalt. Zo’n beestje waar je eigenlijk niets mee kunt, behalve hopen dat je ooit leert leven met je teleurstellende aanschaf. Maatje ontwikkelde zich de eerste weken echter boven verwachting. Hij leek een soort van identiteitscrisis te hebben, want in gedrag was hij eerder hond dan kat. Heel erg gericht op Floor en haar vriend Vic, aanhankelijk en meneer luisterde zelfs als hij geroepen werd. Maar dat was vóór hij ging puberen.

Want waar zitten we nu mee? Met een compleet oversekste kater die alles en iedereen wil bestijgen. Als hij hier logeert, bespringt hij onze eigen katten onverhoeds van achteren en stoot daarbij paringskreten uit. Dat bevordert de toch al fragiele betrekkingen met beide (heteroseksuele) oudere heren niet bepaald. Verder dringt hij zijn overspannen libido ook op aan mensenhanden, waarop hij dan een pompend achterlijf loslaat. Heel gênant. Echt heel, heel gênant. In de volgende fase zal hij waarschijnlijk toekomen aan onze honden: eerst aan de wat kleinere Willem en dan aan de grote Mo. Ik verwacht dat ook die toenaderingspogingen op niets uitlopen en hoop van harte dat Floor en Vic nog iets in hun castratiepotje hebben zitten. Donaties zijn welkom!