Ingeborg

Zaterdagochtend 14 april: de wijkmediadag in Nijmegen. Ik mocht een workshop geven over trends in social medialand. Filmer Tim Hendriks heb ik niet gezien, maar hij mij wel. Je ziet me aan het eind van het filmpje in actie.

Frustratie spuien

‘Ja, ik ben toch echt geen trut … Of wel soms? Nee, dat dacht ik toch ook! Maar wat die jeugd van tegenwoordig allemaal klaarspeelt, ik kan er met m’n hoofd echt niet bij. Had jij het vroeger in je hoofd gehaald om de cellofaantjes die om een tampon zitten vrijelijk te laten slingeren? En dat je vader dan even later de badkamer instapte en wist dat je ongesteld was? Nee toch? Dat dacht ik! Nou hier liggen die plasticjes open en bloot hoor. Ik gooi ze tegenwoordig zelf maar weg. Wat? Nee, ik heb die meiden al zo vaak gevraagd om die handeling zelf te verrichten, maar ze vergeten het gewoon. Kan ze niks schelen. Bovendien: er zijn erger zaken, zeggen ze. En dat klopt. In diezelfde badkamer. Mijn zoons laten hun boxershorts gewoon slingeren. De badrand hangt vol met gebruikte exemplaren. Sommige vallen eraf en dan stappen we daar gewoon overheen. Of erin! Dat wil je toch niet geloven?!? Je gelooft het wel? Maar dit dan – en dan moet ik weer even terug naar die maandelijkse periode – rondslingerende onderbroeken met het maandverband er nog in? Dan ben je toch volledig de weg van fatsoen en hygiëne kwijt? Je wordt er onpasselijk van? Wat dacht je van mij?!?’

Tuut … tuut … tuut …

Nog vóór ik hem zie, hoor ik het plakkende geluid van zijn voetzolen tegen de binnenkant van zijn nep-leren slippers. Hij sloft met zijn lange lijf tevoorschijn uit het piepkleine slijterijtje van de plaatselijke supermarkt. Hij is groot. En grauw. Wat pafferig, zoals alcoholisten eruit zien. Om zijn enorme bier- en frikadellenbuik is een wit mouwloos t-shirt gespannen, waarop je de handjes van kinderarbeid nog bijna kunt zien. Om zijn benen slobbert de onvermijdelijke trainingsbroek. Meneer is de verpersoonlijking van het campingkostuum.

Hij schuift voor me de rij in, naast een soortgelijk exemplaar, maar dan van het vrouwelijk geslacht. Mevrouw heeft een eigenaardig lichaam en lijkt daar trots op te zijn. Ze draagt kleding die bepaalde lijfelijke facetten benadrukt en andere onderbelicht laat. De benen, waar weinig mis mee is, zijn bedekt met een legging. Daarover een model spijkerrokje dat in de jaren negentig in zwang was, maar ook toen al voor de meeste lijven geen enkele toegevoegde waarde had. Het topstuk bevindt zich echter tussen de afwezige taille en de gezellig meedeinende onderkin van de draagster: een hemdje met spaghettibandjes. De spanwijdte van het geval – toch zeker een maatje XL – is bij lange na niet voldoende om borsten en buik in toom te houden. Aan alle kanten puilen driftig lillende spekjes, rollen en lellen naar buiten. Mevrouw lijkt de hele dag bezig te zijn geweest om zichzelf bedekt te houden, overigens een voorbeeldig en wenselijk streven, en heeft daarbij over het hoofd gezien dat door al dat gepluk haar bustehouder – een weinig opwekkend modelletje – zich aan de rugzijde volledig heeft vrijgevochten.

De rij houdt gepaste en plaatsvervangend gegeneerde afstand van het ‘mooie stel’. Ik ook. Ik ben er stil van …

Het enthousiasme van een vrouw van dertien met een portemonnee vol met kledinggeld is niet te evenaren. Floor verlaat het pand dan ook in opperbeste stemming: op naar de hippe Nijmeegse middenstand! Een kleine twee uur later kwettert haar stem de tussenstand door via de mobiele lijn: “Ik heb een supervette, legergroene Chinobroek (huh?) gekocht bij Le Ballon. Hij is zo gaaf!”

Als ze later de oprit op komt rijden, rollen er enorme tranen over haar wangen. Floor huilt ‘dik’: de zeldzame keren dat er gehuild wordt, produceert ze uitzonderlijk grote druppels. Maar dat ter zijde.

Met dichtgeknepen, hikkend strotje vertelt ze dat ze haar benen wat rust had gegund na de oeverloze tocht door het zonnige centrum. Op een bankje bij de fietsenstalling aan het Keizer Karelplein: gezellig met haar broer, de aankoop aan haar voeten. Om vervolgens de tocht huiswaarts te aanvaarden. En inderdaad: zonder medeneming van de tas. Paniek!

Een in de stad achtergebleven vriend trof bij het bankje alleen nog een lege plek. Ik heb onmiddellijk met Le Ballon gebeld, om half acht op donderdagavond: spitsuur! Maar het meisje dat mijn telefoontje beantwoordde nam alle tijd. Ze zocht het etiketnummer op van de specifieke aankoop, lichtte haar collega’s in, zal een mailtje versturen naar andere vestigingen en vertelde me wat ze wél en niet kan doen als iemand de broek komt ‘ruilen’. Meisje had net zo goed kunnen zeggen dat ze hier ‘echt geen tijd voor had’ en me met het kluitje het riet kunnen insturen. Deed ze niet. En dat is dan het voordeel dat ieder nadeel schijnt te hebben: er zijn nog steeds genoeg mensen op de wereld die je willen helpen. Dat merkten we ook aan al die onbekenden die mijn twitterbericht retweeten. Alle zeilen werden bijgezet, in Nijmegen en ver daar buiten.

En vanmorgen, nog steeds vol vertrouwen dat de eerlijke vinder zich zou melden, krijg ik een telefoontje van Maaike, het winkelmeisje van gisteren. Of ik de tweet van haar baas al heb gezien? Le Ballon biedt Floor een gloednieuwe broek aan. Hij hangt apart, kan ze zo op komen halen. Mijn mond valt open, en gaat voorlopig niet meer dicht.

De eerlijke vinder is nog steeds van harte welkom, want dan kunnen wij Le Ballon schadeloos stellen voor dit staaltje ultieme klantgerichtheid!

Gisteren is allang voorbij ...

Ze zijn vijftien en zestien, zitten allebei in havo-4 en delen het gevoel dat ze onsterfelijk zijn. Dat zijn ze niet, al hebben ze statistisch gezien nog zeker zes decennia te gaan, wat grenst aan onsterfelijkheid. Een groot deel van die eeuwigheid gaat gevuld worden met werk. En resultaten uit je verleden geven in dit geval dan eens wel een redelijke garantie voor je toekomst.

Mijn zoon wordt geenszins zenuwachtig van die wetenschap. Bart is van de gemakzuchtige soort: hij sloft zonder noemenswaardige inspanning redelijk succesvol door de havo en peinst er niet over zijn pijlen daarna op het vwo te richten. Jazeker, hij kan dat niveau makkelijk aan, maar zijn hersencellen leunen liever achterover, met hun miniscule armpjes gevouwen achter hun hoofd en de beentjes landerig bungelend in een intellectueel vacuüm. Nee, hij gaat lekker naar het hbo, waar zijn stressloze modus operandi gecontinueerd kan worden. Hij wenst zich bovendien niet te vermoeien met onderzoek naar de verschillende wegen die naar zijn Rome leiden.  

Maartje is het levende bewijs van onderzoeksuitkomsten: meisjes rijpen eerder, zijn serieuzer bezig met hun leven. Wat in mijn dochters kop zit, zit dus niet in haar kont. Ze dacht kritisch na over de vakken die ze nodig heeft om haar toekomst veilig te stellen, snuffelt wat rond in de krochten van haar talenten en ambities en toetst haar bevindingen met enige regelmaat ook nog eens aan haar ouders. Helaas heb ik ook haar nog nooit op een site naar opleidingsinformatie zien zoeken. Uur U is tenslotte nog lang niet aangebroken … Denkt ze.

Terug dus naar de thema’s ‘onsterfelijkheid’  en ‘eeuwigheid’. Hoe leg je aan pubers uit dat hun eindexamen echt voor de deur staat? Dat de tijd verglijdt waar je bij staat? Dat hun moeder gisteren zelf nog puber was en morgen oma is? Voor je het weet, blijkt de pot met goud die aan het eind van de regenboog wacht, zo leeg is als die maar zijn kan. Waardoor je met je goede stel hersens eindigt achter de kassa van de plaatselijke buurtsuper. Uren van noeste arbeid leveren dan slechts een grijpstuiver op en aan het begrip ‘arbeidssatisfactie’ hoef je de rest van je leven slechts één (samengesteld) woord vuil te maken: niet-existent.

De komende zaterdagen gaan mijn twee oudsten daarom op geheel verzorgde pakketreizen. Moeder heeft internet afgezocht naar opleidingen die passen bij hun interesses en mogelijkheden. Moeder heeft hen ingeschreven voor de open dagen. Moeder heeft opleidingsinformatie en programma’s geprint. Moeder heeft op de formulieren met een arceerstift aangegeven wat belangrijk is. Moeder rijdt de prins en de prinses. Waarschijnlijk trakteert moeder hen ook nog op een hamburger bij de plaatselijke Mc Donald’s.

Moeder onderscheidt ze zich daarin overigens niet van het gros van de moeders: we lijken wel gek!