Dat krijgen jullie nog wel, wacht maar af!
Mijn lief en ik zijn nogal tevreden over onze liefdesprestaties. Gewoon doorlezen, er komt geen ranzige sexverhandeling.
Bijna 20 jaar geleden viel ik als een blok voor hem. Het linkse meisje en de rechtse rakker, een verrassende combinatie. Maar ik had het goed gezien, want al ben ik inmiddels een behoorlijk aantal kilo’s kwijt en val ik dus wat zachter: hij is het nog steeds. Helemaal! Maar als ik twee licht-bejaarde familieleden moet geloven, moet ik me zeker nog niet rijk rekenen. De ellende ligt op de loer, de klad gáát erin komen.
Nou ben ik sowieso geen voorstander van halflege glazen – mijn theekopje is bij voorkeur halfvol – maar waar moet die crisis überhaupt vandaan komen? Wij overleefden ‘het jonge gezin’ en dat was geen sinecure. Als ik de afgetobte gezichten van vriendinnen zie die na ons in de valkuil van de voortplanting trapten, komen er talloze bad memories terug. Natuurlijk zijn baby’tjes ongelooflijk lief en peutertjes ontzettend grappig en kleuters hartveroverend schattig. Maar wat word je MOE van ze! Het gáát maar door: de ene luier na de andere wordt volgepoept, de pleisters zijn niet aan te slepen, heb je net de laatste nachtvoeding erin, wordt je oudste wakker. Denk je voor iedereen een passende garderobe te hebben, schieten ze in een groeispurt: wéér de stad in. De auto en chauffeur draaien overuren om iedereen naar voetbal, paardrijden en skateboardles te rijden. Uren en uren bij de eerste hulp: eikel in het oog (hoe krijg je het voor elkaar?!), migraineaanvallen, ontstoken liesklieren, opengescheurde balzak na skateboardongelukje, gebroken been…
Maar we zijn overeind gebleven, mijn lief en ik. De vermoeidheid is nooit gebotvierd op ‘die ander’. De liefde is gebleven. Onze vier pubers draaien licht gegeneerd hun hoofd af als pa en moe wat te klef doen. Ik hoor ’tut, tut’ als we melancholisch vertellen over onze eerste gezamenlijke aankoop (een schemerlampje dat ‘echt niet meer kan’). Ze vragen of ik papa onder druk heb gezet om ‘links’ te worden of dat hij uit eigener beweging z’n ruitjtesbroek aan de wilgen heeft gehangen (dat laatste). Maar ze zien ook dat we een team zijn, hun vader en ik én wij met z’n zessen. Wij hebben het leuk samen. En zij hebben het leuk samen: ze staan elkaar niet naar het leven, maar gaan samen op stap, hebben begrip voor elkaars eigenaardigheden, delen de enorme hoeveelheden snoep die ze naar binnen slepen, kletsen en lachen met elkaar.
En met zo’n fundament moet ik dan preventief maar vast rekening houden met barsten in de muren van ons fort? Omdat twee familieleden een minder fortuinlijke partnerkeuze en familieband beschoren was? Dat gaan we dus niet doen! Ik tel mijn zegeningen, dat wel: ik weet dat het heel anders had kunnen zijn. Maar bang zijn voor – ja, bijna rekenen op – toekomstige scheuren? Dacht het niet …
Print artikel | Dit bericht is gepost door Ingeborg op maandag 18 oktober 2010 om 10:14 uur en is gearchiveerd onder Blog. Volg reacties op dit bericht via RSS 2.0. Reacties zijn momenteel uitgeschakeld, maar je kunt trackback van je eigen site. |
Nog geen trackbacks.
Commentaar is gesloten.
ongeveer 13 jaar geleden
Zo! Dat is nog eens een enthousiasmerend verhaal! Ik ga vast ruimte in huis creëren voor nummer 3 en 4. Al denkt A. daar nu heel ander over, vrees ik… 😉
P.S. Leuk om je wederhelft eens irl te zien. Maareh: ruitjesbroek én Radiohead?
ongeveer 13 jaar geleden
We hebben het heel niet slecht gedaan, al zeggen we het zelf. (Er zijn bijvoorbeeld nog maar twee kinderen met Halt in aanraken gekomen.)
We hebben van elkaar het beste overgenomen, ik wat linkser, Ip wat rechtser. Ik wat minder ruitjes, Ip wat meer.
Alleen qua muzieksmaak zullen we het, gelukkig nooit eens worden 🙂