Uiteindelijk gaat het allemaal natuurlijk allerbarstens mooi worden, maar voorlopig is het een puinhoop: wij zitten middenin een verbouwing. De werklui lopen af en aan, en zelfs als ze er niet zijn, ben je er druk mee. Want waar blijven ze?? Maar weer een telefoontje, een mailtje, een SMS’je. Vandaag stond de electriciën op het programma. Geweldige vakman, aardige vent. Maar om 8 uur was er geen spoor van hem te bekennen. Terwijl ik me een slag in de rondte had gewerkt om stipt op tijd thuis en toonbaar te zijn. Extra vroege wandeling met de honden, make-up al op de kop vóór de verfrummeling – die slaat nu eenmaal in hoge mate en steeds langduriger toe bij het klimmen der jaren – was weggetrokken. Maar geen electriciën. Om kwart voor negen reed hij de oprit op, beetje vertraagd door het winterweer. Logisch, maar voor mij na al die weken in een bouwput bijna niet meer te verdragen. Heb het weggelachen. Natuurlijk. Wat moet je anders?

De man was er de hele dag. En met resultaat: toen hij na uren noeste arbeid vertrok, was ik totaal gevloerd. Van het aan veren trekken, kopjes koffie aandragen, keuzes maken. Terwijl ik gewoon wilde en moest werken. Heel praktisch, zo’n kantoor aan huis.

Vanavond aten we dus geen knollen, die waren op. Wel doperwtjes. Een eenvoudige dis, maar voor mij eigenlijk opnieuw te veel van het goede. Als voorafje en helaas ook als dessert mocht ik onze zoon helpen bij het studeren voor een proefwerk wiskunde. En vóór ik daarmee klaar was, stonden twee andere kinderen naast me: ‘Gaan we zo naar de sportschool?’. En soms blijk ik dan toch intelligent: nee, we gaan niet naar de sportschool. We slaan een keertje over. Maar als je denkt dat je daarmee tijd wint, zit je ernaast. Faliekant. Want daar was Albert.nl, met de boodschappen. Extra veel, in verband met de Sinterklaaslunch die we voor 11 man organiseren. Wordt handig gebracht, maar mag je wel allemaal zelf uitpakken en inruimen.

Inmiddels ben ik zo gek als een karrad. Ik verwerk die status in stilte, wil er niet te veel ruchtbaarheid aan geven. Mijn poging is niet helemaal geslaagd: ik loop rond met een hoofd als een oorwurm. Mijn humeur past bij m’n uitstraling. Helaas …

En er gloort nog geen licht aan de horizon. Morgenavond moet de hele benedenverdieping leeggeruimd worden, zodat de vloerenmannen de hele donderdag en de hele vrijdag (zucht) hun gang kunnen gaan. Heeft iemand nog wat tranquillizers te leen? Doe maar een hele doos!