Vis-ademhap-momentjes komen altijd onverwacht. Daar ontleent het moment ook z’n bestaansrecht aan. Zag je ze aankomen, dan zou je gezicht zich niet zo laten gaan: de onderkaak zakt langzaam naar beneden, je probeert dat te herstellen, de verbazing is te groot, en daar gaat die kaak weer. De ogen, ondertussen, worden wat glazig en puilend. Hap, hap, blub, blub. Ik had er laatst weer een.

Picture this: we bevinden ons in een grand-café. Daar babbelen twee vrouwen de middag weg. Kopjes thee, portie bitterballen, wijntje, babbel, babbel. De oudste van de twee moet de gezellige ambiance even laten voor wat die is om snel even ’twee dingetjes’ te halen bij Douglas. “Zullen wel geurtjes zijn”, denkt de jongste.

Een minuutje of tien later komt de oudste terug met haar twee dingetjes. Opgeborgen in een tas, onzichtbaar voor de jongste. “Reinigingsmelk en tonic van Chanel”, barst de oudste ineens los. Vis-hap! Vis-hap! Ja, daar zit je dan: altijd willen weten aan wie Chanel die producten wist te slijten, blijk ik die mensen gewoon te kennen!

Totaal overvallen door deze tijding biecht ik op dat ik me behelp met de flesjes van het Kruidvat. Of – als een aanbiedinkje zich aandient – van Dove of Nivea. Die ruiken iets lekkerder. En als ik naar mijn vel kijk, doen ze precies hetzelfde.

Ik denk dat Chanel zich rotlacht om de euro’s die ‘de vrouw’ neertelt voor de smeersels, maar ik voel wat anders: een klein steekje jaloezie. En niet eens omdat ik het niet kan betalen, maar omdat mijn brein weigert zich te laten bedotten door de crèmpjesindustrie. Stiekem zou ik dat best willen, gewoon voor de chique.

Gelukkig is zo’n vis-ademhapmomentje dan wel weer heel goed voor je gezichtsspieren: houdt ze lekker strak. Gratis!