Gisteren is allang voorbij ...

Ze zijn vijftien en zestien, zitten allebei in havo-4 en delen het gevoel dat ze onsterfelijk zijn. Dat zijn ze niet, al hebben ze statistisch gezien nog zeker zes decennia te gaan, wat grenst aan onsterfelijkheid. Een groot deel van die eeuwigheid gaat gevuld worden met werk. En resultaten uit je verleden geven in dit geval dan eens wel een redelijke garantie voor je toekomst.

Mijn zoon wordt geenszins zenuwachtig van die wetenschap. Bart is van de gemakzuchtige soort: hij sloft zonder noemenswaardige inspanning redelijk succesvol door de havo en peinst er niet over zijn pijlen daarna op het vwo te richten. Jazeker, hij kan dat niveau makkelijk aan, maar zijn hersencellen leunen liever achterover, met hun miniscule armpjes gevouwen achter hun hoofd en de beentjes landerig bungelend in een intellectueel vacuüm. Nee, hij gaat lekker naar het hbo, waar zijn stressloze modus operandi gecontinueerd kan worden. Hij wenst zich bovendien niet te vermoeien met onderzoek naar de verschillende wegen die naar zijn Rome leiden.  

Maartje is het levende bewijs van onderzoeksuitkomsten: meisjes rijpen eerder, zijn serieuzer bezig met hun leven. Wat in mijn dochters kop zit, zit dus niet in haar kont. Ze dacht kritisch na over de vakken die ze nodig heeft om haar toekomst veilig te stellen, snuffelt wat rond in de krochten van haar talenten en ambities en toetst haar bevindingen met enige regelmaat ook nog eens aan haar ouders. Helaas heb ik ook haar nog nooit op een site naar opleidingsinformatie zien zoeken. Uur U is tenslotte nog lang niet aangebroken … Denkt ze.

Terug dus naar de thema’s ‘onsterfelijkheid’  en ‘eeuwigheid’. Hoe leg je aan pubers uit dat hun eindexamen echt voor de deur staat? Dat de tijd verglijdt waar je bij staat? Dat hun moeder gisteren zelf nog puber was en morgen oma is? Voor je het weet, blijkt de pot met goud die aan het eind van de regenboog wacht, zo leeg is als die maar zijn kan. Waardoor je met je goede stel hersens eindigt achter de kassa van de plaatselijke buurtsuper. Uren van noeste arbeid leveren dan slechts een grijpstuiver op en aan het begrip ‘arbeidssatisfactie’ hoef je de rest van je leven slechts één (samengesteld) woord vuil te maken: niet-existent.

De komende zaterdagen gaan mijn twee oudsten daarom op geheel verzorgde pakketreizen. Moeder heeft internet afgezocht naar opleidingen die passen bij hun interesses en mogelijkheden. Moeder heeft hen ingeschreven voor de open dagen. Moeder heeft opleidingsinformatie en programma’s geprint. Moeder heeft op de formulieren met een arceerstift aangegeven wat belangrijk is. Moeder rijdt de prins en de prinses. Waarschijnlijk trakteert moeder hen ook nog op een hamburger bij de plaatselijke Mc Donald’s.

Moeder onderscheidt ze zich daarin overigens niet van het gros van de moeders: we lijken wel gek!