Sekskat

Afgelopen zomer bedacht mijn dochter dat het leuk zou zijn om haar vriend een kat cadeau te doen. Over de aanschaf zelf maakte ze zich geen zorgen: op Marktplaats vind je ze gratis en voor niets. Maar, vroeg ze me, met onverwachte helderheid van geest: ‘Wat kost zo’n beestje aan onderhoud en wat moet er sowieso aan verspijkerd worden?’ Ik schudde alles zonder enige moeite uit de mouw: voer, een kattenbak met inhoud en een spaarpotje voor ernstige, maar niet te ernstige, ziektekosten. Want een ontstoken oog laat je behandelen, maar een gebroken poot is financieel gezien wel erg onaantrekkelijk. Oh, en neem een kater, want anders zit je vóór je het weet met een hele collectie mini-katjes. Reserveer ook een paar centen voor een eventuele castratie, want hitsige katers kunnen gaan sproeien en produceren dan een allesverzengende stank.

Daags voor de verjaardag van vriendlief tuften we met Floor naar een nieuwbouwwijk in Ewijk, waar twee kattenbroeders zaten te wachten op adoptie. In het huis heerste een kakofonie aan herrie. De ouders hadden vrienden op bezoek en het viertal wisselde zeer luidruchtig de laatste ervaringen uit, terwijl ze hun best deden binnen een uur ieder 12 sigaretten weg te dampen. Te midden van de mist ontwaarden we minstens drie kinderen die aan het gamen waren. Ook zij beknibbelden niet op de decibellen. Man, wat een herrie daar! De vrouw des huizes nodigde ons binnen en babbelde zich onverstoorbaar een weg naar een diepe, afgesloten voorraadkast. En daar zaten ze: moeder kat, twee mini-katjes en een poezebeest dat niet nader werd toegelicht. De kleine heertjes waren banger dan ik een kat ooit heb gezien. Na een soort drijfjacht op die ene vierkante meter wisten we er één te pakken te krijgen. Hij scheet bagger. Niet letterlijk overigens. Herhaalde pogingen om ook met zijn broertje aan te pappen, mislukten jammerlijk. We konden dus kiezen uit broer 1, wel zo makkelijk. Die namen we dus maar.

Dan denk je dus dat je een soort van miezerige kneus in huis haalt. Zo’n beestje waar je eigenlijk niets mee kunt, behalve hopen dat je ooit leert leven met je teleurstellende aanschaf. Maatje ontwikkelde zich de eerste weken echter boven verwachting. Hij leek een soort van identiteitscrisis te hebben, want in gedrag was hij eerder hond dan kat. Heel erg gericht op Floor en haar vriend Vic, aanhankelijk en meneer luisterde zelfs als hij geroepen werd. Maar dat was vóór hij ging puberen.

Want waar zitten we nu mee? Met een compleet oversekste kater die alles en iedereen wil bestijgen. Als hij hier logeert, bespringt hij onze eigen katten onverhoeds van achteren en stoot daarbij paringskreten uit. Dat bevordert de toch al fragiele betrekkingen met beide (heteroseksuele) oudere heren niet bepaald. Verder dringt hij zijn overspannen libido ook op aan mensenhanden, waarop hij dan een pompend achterlijf loslaat. Heel gênant. Echt heel, heel gênant. In de volgende fase zal hij waarschijnlijk toekomen aan onze honden: eerst aan de wat kleinere Willem en dan aan de grote Mo. Ik verwacht dat ook die toenaderingspogingen op niets uitlopen en hoop van harte dat Floor en Vic nog iets in hun castratiepotje hebben zitten. Donaties zijn welkom!