Symposiumcommissie: bedankt en tot snel!

Het is poepiewarm als ik huis en haard verlaat voor een evaluatiebijeenkomst en aansluitend etentje met de Symposiumcommissie Acute Zorg Anders.

Voor een gesloten deur
De deuren van het Griekse restaurant waar we hebben afgesproken zijn potdicht en er is niemand om mijn aanzwellende paniek weg te nemen…. Rommelend aan deuren zwerf ik om het pand heen en ineens heb ik beet: een deur aan de zijkant gaat open!

Knorrige kok
De volgende horde is het vinden van een levend wezen. Alles is goed, maar mijn voorkeur gaat uit naar een mens. Na herhaaldelijk roepen, komt er een kok uit de krochten van het pand. Ik denk dat hij in de keuken ook het best op z’n plek is; een goede gastheer is hij niet. Knorrig stommelt hij naar de agenda en ziet dat ik inderdaad gereserveerd heb. Hij wijst naar een nis waar een lange tafel staat. Ik voel er weinig voor daar in mijn eentje op mijn collega-commissieleden te wachten en murmel dat ik op het terras ga zitten. De kok lijkt net zo opgelucht als ik dat we van elkaar af zijn.

Maar het komt goed: tuurlijk!
Eén voor één komen de commissieleden binnendruppelen en ik ben er al snel aan gewend dat er geen bediening verschijnt. Mijn zorgzame natuur 😉 zorgt ervoor dat ik steeds maar zelf naar binnenloop om te melden dat een drankje welkom is.

En het wordt beter: de vergadering is overwegend positief. We zijn tevreden over wat we samen hebben neergezet en hebben allemaal een paar kleine kanttekeningen, tips om het de volgende keer (want die komt er!) nog nét een beetje beter te doen. Tegen de tijd dat de magen gaan knorren en de andere gasten teveel lawaai beginnen te maken, ronden we af om ons tegoed te doen aan alles wat de Armeense (?) ober aan Griekse maaltijd voor ons heeft.

Kalp orexi! Het was LEKKER!