Ik verkeerde nog in de preconceptionele fase toen Van Mierlo beviel van Democraten 66. Hij was een jonge God, ik was min drie. Hij was ook tien jaar ouder dan mijn vader, waardoor er 38 jaren tussen ons liggen. Die zijn echter niet onoverbrugbaar. Sterker: ik was verrekte jong toen mijn oog op de man-met-de-vele-voorletters viel. Mijn oog bleef daar ook liggen. ‘Door Van Mierlo hield je zelfs van politiek’ kopt de Volkskrant vanmorgen. Nah…, ik weet het niet. Door Van Mierlo hield ik gewoon van Van Mierlo. Die rustige, intelligente uitstraling. Die grote handen. Dat grote, lange lijf. Neigend naar te zwaar en dus precies goed. De donkere, sonore stem. Bourgondisch, en toch ook wat somber, zonder échte Anschluss met de wereld om hem heen.

Na zo’n lofzang zou je verwachten dat ik nu met wat prachtige, beeldende herinneringen op de proppen zou komen. Bekijk de afbeelding op ware grootteMaar mijn geheugen is niet mijn sterkste punt. En laat het dus inderdaad afweten: de betrouwbaarheid van onbetrouwbaarheid. Ik ga ook niet op internet struinen om toch wat bladvulling te genereren. Want eigenlijk is het wel mooi: HAFMO laat bij mij gewoon een niet nader te definiëren zweem achter van intelligentie, humor en ‘lijf’.

A Dieu!