Ver te zoeken…

Ik afficheer mezelf graag als de kalmte zelve, als een positieve en immer goedgemutste oase van rust. Hoe charmant ik de opvliegende passie van anderen (soms) ook vind, ik prefereer een wat rustiger vaarwater.

Ik kies niet voor niets voor het woord ‘afficheren’. Dat is niet om te laten zien, hoe groot mijn woordenschat is. Dat is omdat ik in mijn hoofd een plaatje heb gemaakt van mezelf. En ik ben daarin dus heilig gaan geloven. Net zoals ik mezelf zie als het toonbeeld van moderne emancipatie: ik heb ‘de man’ slechts nodig als mens, als verrijking, maar niet als onmisbare steun en toeverlaat op het levenspad. Mannen zijn leuk, maar niet nodig.

Vanmorgen om 8.44 uur gooide Outlook echter de kont tegen de krib. Ik mocht alles nog lezen, het systeem was zelfs bereid berichten binnen te halen, maar zodra ik mails door wilde sturen of wilde beantwoorden: bam! Deur dicht! Manmoedig probeerde ik zeker tien minuten om deze ellende zelf  ‘even’ op te lossen. Rond 8.54 voelde ik de stress aan alle kanten door het lijf gieren. Uiterlijk onbewogen daalde ik de trap af: daar beneden wist ik een man. Een technische man. Een bereidwillige man. En vooral ook: een kalme man. Nog vóór negenen was ik back on track en geloofde ik al bijna weer in m’n eigen affiche: dat met die kalme, vrolijke vrouw van de wereld.