Ik sta weer eens in dubio. Gaat dat haar eraf, of blijft het eraan? In 1995 kreeg ik ineens krullen, dankzij mijn oudste zoon. Hij belandde toen in mijn buik, zette daar de nodige hormonale veranderingen in gang en zie daar: de krul. Mijn nieuwe looks bevielen me wel, dus ik produceerde vervolgens ieder jaar een verse baby. Als die krullen maar bleven. Maar ja, je moet tóch ergens een grens trekken. Die trokken we in 1998, na kind 4. Met angst en beven – voor zover ik daar tijd voor had – wachtte ik af: wat ging mijn haar doen?

Nou, niets. De krullen bleven gewoon. En hoe langer het haar, hoe meer krul. En nu ga ik niet zitten zeiken dat ik tabak heb van die bos, absoluut niet. Maar iets meer lijn in de coupe zou prettig zijn. Hoe ik ook smeer, spuit en kneed: het is gewoon een oncontroleerbaar, pluizig geheel. Zeker nu ik met ‘halflang’ door het leven ga. Ik sta vreseloos in dubio… afknippen is toch wel een stap. Je hebt die lengte niet 1, 2, 3 weer terug. Aan de andere kant heb ik nog zo’n 40 jaar te leven, dus er is een weg terug. Ik denk dat ik het toch maar doe. Denk ik …