Ingeborg

De mannen voor wie ik mijn nek omdraai, zijn doorgaans zwart. Atletisch zwart, net-te-zwaar zwart, intelligent zwart. You name it, I like it. Maar ik vál er niet op. Zo zijn vrouwen: onbegrijpelijke wezens…. Mijn hart laat zich niet leiden door mijn oog: mijn hart selecteert op blond met blauwe ogen. Waarom dat zo werkt mag Joost weten. Ik verloor dus een kleine 20 jaar geleden lijf en leden aan een blond-blauwe; type Noorse bergbeklimmer. En ben daarmee nog steeds enorm gelukkig.

Om mijn niet zo heimelijke voorliefde voor het zwarte ras toch enigszins uit de verf te laten komen, hebben we een zwarte dierentuin: twee zwarte retrievers en een zwarte kat. En een rode, maar die heeft geen rol in dit verhaal. Want verkeerd van kleur.

’s Ochtends in alle vroegte verlaat ik het pand om de kudde uit te laten. Het loopje is bedoeld voor het darmstelsel van de reuen, maar zwarte kater Joep loopt altijd dapper mee. Een hele optocht. En dat baart opzien: zelfs vóór zeven uur in de ochtend. Ik zou inmiddels gewend kunnen zijn geraakt aan de verbaasde blikken in onze straat: zo’n vrouwmens omringd door een kudde zwarte viervoeters die elkaar naar het leven zouden moeten staan. Maar kat en hond gunnen elkaar in huize Hakstege het licht in de ogen. En zwart en blank gaat ook prima samen. Of zou dat zijn omdat ik in die opstelling verreweg in de minderheid ben?

Laat ik me maar voegen bij de ongetwijfeld grote aantallen mensen die iets kwijt willen over de Engel des Doods. Als je in staat zou zijn om je gevoel uit te schakelen, om ‘de zaak’ van een afstand te bekijken zonder erdoor geraakt te worden dan kun je toch niet anders dan lachen om dit psychologische fenomeen? De massahysterie die zich tegen haar keerde toen deze engel nog een specifieke status had (des doods) verandert over night in een minstens zo grote massahysterie nu blijkt dat Lucia gewoon een engel was. Zonder toevoeging. Heel Nederland brult z’n verontwaardiging: hoe hééft dit kunnen gebeuren?!? Hoe hebben al die professionals zo fout kunnen zitten?!?

Het hád natuurlijk ook niet mogen gebeuren. Het leven van de engel is kapot, haar dochter ging door een moederloze puberteit, de ouders van die baby’tjes hebben negen jaar lang gedacht dat hun kind vermoord was en het heeft ons allemaal ook nog eens klauwen vol met geld gekost. En nu staat iedereen op z’n achterste benen over de (ineens) verregaande klunzigheid van onderzoekers, rechterlijke macht, oud-collega’s. Als grashalmen bij veranderende wind buigt heel Nederland de andere kant op. Maar nog steeds met Lucia als episch centrum.

Twaalf jaar geleden vertelde Ben me dat hij een kind wilde. We liepen op een winderige dijk bij Mook: de herfst was net begonnen. Ik was niet onverdeeld gelukkig met zijn mededeling. Dit ging namelijk niet over onze eerste baby: moest er na die andere drie dan nog één komen?! Na de haastige wandeling – de baby’s van de bouwjaren 1995, 1996 en 1997 lagen namelijk onbewaakt in hun kribjes – hakten we ferm de knoop door: die vierde zou er komen. Maar dan wel snel, want verder gedraal leverde niets op. Ruim voor 1998 ten einde liep, produceerden we Tom, inmiddels ruim 11. En die baby van toen heeft een opgezette klier in zijn linkerlies, zo groot als een kwartelei.

Op 31 maart kwam hij het zelf melden. Sindsdien tors ik alle varianten van moederliefde in mijn eentje rond. Tom weet niet dat het woord ‘kanker’ in flashy rode letters boven zijn hoofd knippert elke keer als ik naar hem kijk. Tegen Ben hou ik mijn mond, waarom zou ik onnodig of in ieder geval voortijdig slapende honden wakker maken? Tegen mijn ouders en schoonouders zeg ik niets, want ik wil niemand bang maken. Het enige wat ik gedaan heb, is mijn angst op Twitter gooien. En dat helpt. Een beetje. Mijn twittervrinden reageren lief en kalmerend. Stellen me gerust, net als de huisarts: ‘Daar denk ik eigenlijk helemaal niet aan. Waarschijnlijk is het gewoon een infectie, wacht maar eens af wat de antibiotica doen.’ Maar het kwartelei zit nog lekker genesteld in die lieve lies (ja, een mens blijkt zelfs van een lies te kunnen houden), al moet ik zeggen dat Tom zich minder moe voelt en weer gewoon eet. Een infectie dus. Voorlopig.

Waarschijnlijk is er niets aan de hand, mijn brein weet dat wel; maar m’n hart is zo sceptisch. Dus loop ik af en toe ver op de feiten vooruit: mocht dit onmetelijk lieve kind nu vóór mij overlijden, had ik dan niet liever een andere beslissing genomen op die winderige dijk? Daarop kan ik onmiddellijk en volmondig ‘nee’ zeggen: it’s better to have loved and lost, than never to have loved at all!

Op 17 maart was ik als journalist aanwezig bij Health Valley, een bijeenkomst van gezondheidszorg, onderzoekers en bedrijfsleven. Mijn taak: het interviewen van kopstukken die aanwezig waren. Cameraman Stefan Beljon en ik verschansden ons een dag lang in de perskamer om onder ander Gerard Kleisterlee (Philips), Emile Lohman (voorzitter Raad van Bestuur van het UMC St Radboud) en Jan Jonker (directeur Health Valley) uitspraken te ontlokken.

Als ik de filmpjes bekijk, zijn we daarin geslaagd. Jammer genoeg heb ik – zoals vooraf afgesproken – geen enkel bewijs van mijn journalistieke bijdrage: mijn vragen zijn weggeknipt. U zult mij op mijn groene ogen moeten geloven…