Mijn oudste is bijna 16 en dus min of meer onzichtbaar geworden. Zijn kamer is een bijna onneembaar fort: zijn vloerkleed bestaat bij nadere beschouwing uit zijn kledingkast. Lekker warm aan de voeten en bijzonder praktisch: bij het verrijzen – als het even kan ná het middaguur – werp je vanuit horizontale positie een blik over het tapijt en kiest je kloffie voor die dag. Veel handiger dan een keurig gesloten kast, waar je talmend en blauwbekkend staat. Tussen de kledingstukken liggen wat stepping stones: zijn schoolboeken. Dat is minder handig, zo leert de ervaring. Op cruciale ogenblikken kan hij natuurlijk net dat ene boek niet vinden, want onder welke trui of broek houdt het zich schuil? Op zijn bureau hoeft hij er niet naar te zoeken, dat dient namelijk als prullenbak en is derhalve ongeschikt voor het wegbergen van schoolmateriaal. We vinden daar wel talloze zakjes van weggevreten snoepsoorten, lege blikjes energy drank en wat bakjes met verschaalde etenswaren uit moeders keuken. De prullenbak zelf – voor de leek een logischer plek voor dit soort resten – is in onbruik geraakt. Die zit namelijk al maanden tjokvol en wacht lijdzaam, maar weinig hoopvol, op lediging. Ik hoop niet dat iemand of iets een rol voor mij weggelegd ziet in deze chaotische habitat. Ik kan het psychisch niet aan om zoons domein te betreden – want waar begin je?! – en word er bovendien niet eens toegelaten: de deur zit dicht, en op slot.

Doorgaans lopen Bart en ik elkaar mis: ons waak- en slaapritme sluit naadloos op elkaar aan. Maar is helaas tegenovergesteld qua ureninvulling: we lossen elkaar af. En dan word je dus onzichtbaar voor elkaar. Toch lopen we elkaar soms tegen het haastige lijf. Zoals net. In het voorbijgaan richt zoonlief zich kort tot z’n moeder: ‘Alles faka met je bakka?’.

Niet veel later zie ik op twitter dat mijn achteloze reactie ‘Prima, en met jou?’ precies goed was; punt gescoord.

Misschien moet ik m’n puriteinse inslag toch maar loslaten, ik heb aanleg voor taalontwikkeling. Nu nog achterhalen wát voor taal het was.