Echtpaar Hakstege

Volgende week ben ik 23 jaar getrouwd met Ben. Dat huwelijk is niet geheel vrijwillig tot stand gekomen. We zijn omgekocht. Door mijn schoonmoeder. Die kreeg er lucht van dat ik zwanger was en was nogal huiverig voor de komst van een bastaard in de familie. In eerste instantie vroeg ze ons alleen hoopvol of we nu dan gingen trouwen. Toen dat absoluut niet de bedoeling bleek te zijn, kwam ze met zwaarder geschut: juridisch gezien was het allemaal veel makkelijker als we even dat boterbriefje gingen halen. Daar was geen speld tussen te krijgen. Maar ik wilde niet. Ik wilde bij haar zoon zijn zonder onderliggende documenten. Gewoon omdat ik van haar zoon hield. En helaas – voor haar – had die zoon ook niets met trouwen. Ten einde raad bood ze 1000 gulden als we tóch de weg naar het gemeentehuis kozen. Pas toen begreep ik hoe belangrijk het voor haar was.

En dus trouwden we. Maar wel heel karig. We wilden eigenlijk gewoon bij het loket onze handtekeningen zetten, maar dat kon niet. We moesten per se een zaaltje in. We wilden ook geen toespraak, dus er was ook geen voorbereidend gesprekje met de ambtenares van de burgerlijke stand. Wonderlijk dat we, eenmaal ter plaatse – Ben in een jasje, ik met bolle buik in zwangerschapstenue – tóch bijna die toespraak kregen, ‘want we hadden ons toch bedacht?’. Vreemd … we hadden ons helemaal niet bedacht. Dus: Nee, dank u, geen toespraak. Uit de blikken van de ambtenares maakte ik op dat zij vermoedde dat dit huwelijk geen lang leven beschoren was. Er werd duidelijk getrouwd omdat ik met kind geschopt was en de animo om er enige romantiek aan te verbinden ontbrak nú al, dus dat zou niks worden. Maar ze zette zich dapper aan haar taak: een kort babbeltje, de vraag of er ringen waren –die waren er niet – en toen mocht Ben zijn bruid kussen.

Dat deed hij en is hij blijven doen, iedere dag opnieuw en vol overtuiging. Zijn bruid kust hem al die jaren al liefdevol terug. De bastaard die drie maanden later keurig ‘in de echt’ geboren werd, kreeg nog twee zusjes en een broertje, allemaal volwassen nu. Mijn schoonmoeder is ongelooflijk trots op die vier. En zal dat nóg zijn als zij zich ongetrouwd gaan voortplanten.