grieks-eiland

Bron: IHA holiday ads

Ik ken mezelf nu ruim 47 jaar en dan zou je denken dat je jezelf onderhand, nou ja, ként. Dat is dus niet het geval.

Een tijdje geleden liep ik in de vroege uurtjes met hond Mo en hond Willem de standaard wandeling: kwartiertje heen, kwartiertje terug. Altijd dezelfde route, want ik hou niet van verrassingen. Kom ik Bartina tegen, niet die van voetbaltrainer Koeman overigens, en eerlijk gezegd heet ze ook geen Bartina, maar ik weet niet of ze het waardeert met name genoemd te worden, dus krijgt ze een schuilnaam, die overigens op geen enkele manier bij haar past. Hoe dan ook: Bartina vertelt me dat ze, samen met haar zus, een vakantie naar een Grieks eiland heeft geboekt. De prijs was laag, waarschijnlijk door het verrassingselement dat erbij zat: ze zouden pas bij aankomst ontdekken in welk hotel ze werden ondergebracht.

Ik ben zo gecharmeerd van de woorden ‘lage prijs’, dat ik volledig doof ben voor het woord ‘verrassing’. Thuis dus meteen achter de computer om voor de kerstvakantie ook zo’n leuke, voordelige reis te boeken. Ik klikte een klein uur in de rondte, van de ene verrassing naar de andere, en trok toen, in een staat van paniek en drift, nijdig de stekker eruit: hoe kan ik na 47 jaar in dit leven in vredesnaam denken dat een verrassingsreis een traktatie voor me is?!? Want waar beland ik op dat eiland: aan de rotsachtige noordkust of tussen de olijfbomen in het zuiden? Is het daar lekker rustig of zit ik straks in een bruisend stadje dat me een week lang uit de slaap houdt? En het eten: krijg ik al bij het ontbijt acute buikloop van de vettigheid of is het uitstekend te pruimen?

Bij zo’n vakantie is dat allemaal, joehee, een verrassing. En daar houd ik dus niet van. Al 47 jaar niet. En Bartina en haar zus? Die hebben het natuurlijk heel leuk gehad. Wat me dan, vreemd genoeg, niet verrast.