Eend

Vlak voor de supermarkt staat een mooie jongen, een écht mooie jongen: dik zwart haar, wenkbrauwen zo donker en scherp als je ze alleen in het Midden-Oosten ziet, prachtige bruine ogen, leuk tintje en goed gebouwd. Maar ik ben erg getrouwd en bovendien veel te oud voor dit exemplaar. Ik overweeg nog hem mee naar huis te nemen en hem daar ruimhartig te overhandigen aan mijn dochters, maar dan zou ik de relatie met mijn leuke schoonzoons verstoren.

Dus werp ik mijn zak dropkogels in mijn fietstas en ga aan de slag met slot en fietslampjes. Dan gaat de telefoon van de jongeling. Hoe kan ik omschrijven wat ik dan hoor? Stel dat eenden konden praten. Stel dat zo’n eend babbelend tussen de deur komt. Hij bereikt daardoor een octaaf die geen enkel levend wezen zou moeten kunnen halen. Dát is ongeveer het geluid dat uit de keel van de mooi-boy ontsnapt. Een schrille, kwaakpraterige klank die zijn aanbiddelijke uiterlijk in één klap helemaal wegvaagt.

Mijn fietstochtje terug naar huis voelt als een soort stille tocht …