Bob RossIk zat een tijdje geleden aan tafel met een professor die mij van alles zou vertellen over meditatietechnieken en hoe die kunnen helpen om prettiger te leven. Mijn aanwezigheid was puur professioneel: ik zat er slechts om na het gesprek een artikel te kunnen schrijven voor een medisch magazine. Mevrouw de professor nam haar taak serieus: ze voorzag me niet alleen van uitgebreide informatie, maar stelde ook een korte demonstratie voor, om iets meer gevoel bij het onderwerp te krijgen. Dus ik sloot braaf de oogjes, legde mijn handen rustig in mijn schoot en liet de meditatieve ontspanningsoefening over me heen komen.

De meditatiestem van de professor bracht mij al snel in een soort vegetatieve staat: een plant vertoont meer hersenactiviteit dan ik op dat moment. Later, toen ik weer bij zinnen was, realiseerde ik me dat dit me vaker is overkomen. En daar was geen meditatiespecialist bij betrokken. Nee, het was een Amerikaanse landschapsschilder – blank, maar mét afro – die het voor elkaar kreeg: de onvolprezen Bob Ross.

Bob presenteerde in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw The Joy of Painting, een tv-programma over schilderen. Bij toeval kwam ik op zijn kanaal terecht, zappend op zoek naar zinvolle tijdsbesteding. En toen viel ik dus in die stem: zacht, bedachtzaam, hoorbare ademhaling en dan het geluid van de kwasten op het doek. Zoiets. Werkt hypnotiserend, dus hoppa: een glazige blik in mijn ogen en de wereld verdween in een mist. Langer dan een half uurtje duurde deze heilzame ervaring nooit, want na 30 minuten had Bob wérkelijk niets meer te melden over de zoveelste boom, struik of wolk die hij voor zijn publiek geschilderd had. Hij verdween uit beeld en ik kwam weer met beide voeten op de grond, helemaal verkwikt.

Onze samenwerking kwam in 1995 abrupt tot een eind toen Bob op 52-jarige leeftijd werd geveld door maligne lymfoom. En pas nu lees ik op internet dat veel kijkers zijn programma gebruikten om te ontspannen. Bob wist dat en vond het niet erg. Ik ook niet.