Lekker hoor: ’s ochtends vóór het werk even de honden uitlaten. Heb je meteen zelf een frisse neus en met een beetje geluk een gezellige ontmoeting met de vaste wandelaars en hun viervoeters. Of je komt iemand tegen die je nog niet kent en die bovendien niet gezellig is. Dat kan ook.

Dus Moosdaar ging ik: warme jas aan, muts over de kop getrokken en hond Willem netjes aangelijnd omdat hij anders de kuierlatten neemt om nooit meer terug te keren. Hond Moos is een brave hendrik, voor hem is een riem niet nodig. Na tien minuutjes heerlijk kuieren, zag ik uit de tegenovergestelde richting een mevrouw aankomen. Met aangelijnde hond. Zij riep van verre al: ‘Houd die hond bij je!’. Beetje onaardige woordkeuze, maar goed. Ik riep brave hendrik terug, maar hij is geen robot, dus draafde nog een stukje door. Mevrouw raakte in licht overspannen toestand en riep haar opdracht nóg een keer, met een aanvullende portie irritatie. Volgzaam als ik ben, riep ik nog maar een keer en jawel: brave hendrik luisterde keurig. Mevrouw passeerde mij en beet me toe dat haar hond écht beet, dat zou nog een keer mis gaan en bovendien was dit geen losloopgebied. Klopt. Je ziet er zelden een aangelijnde hond, maar officieel mogen ze er niet los lopen.

Ik zei heel vriendelijk dat ze haar hond misschien een muilkorf kon omdoen. Als ze me tijd van spreken had gegeven, had ik haar kunnen vertellen dat brave Hendrik daar zelf ook een tijd mee heeft gelopen. Toen hij puberde was hij erg hanig en wilde hij nog wel eens een hapje proberen te nemen uit argeloze collega-viervoeters. Daar maak je geen vrienden mee en je loopt je rondje dan ook niet erg ontspannen. Voor ons was het een perfecte oplossing.

Dat hád ik dus kunnen vertellen als mevrouw van een andere soort was geweest. Ze begon meteen verbaal van zich af te bijten (je vraagt je dan toch af van wie haar hond het heeft). De strekking van haar kanonnade was dat ZIJ haar hond niet hoefde te muilkorven, IK moest me gewoon aan de regels houden. Ik heb haar gezegd dat ik helemaal niet van plan was er ruzie over te maken en liep door. Je gaat toch niet op je 45e staan kijven met een leeftijdgenoot? Daar is de ochtend, de dag en het leven te mooi voor. Maar misschien geldt dat niet voor de mevrouw. Zij torst mogelijk een bak ellende met zich mee die je je ergste vijand niet zou toewensen. En dan kan het lastig worden om het gezellig te houden. Ik wens haar sterkte. Echt!