EekhoornDe taakverdeling is helder: ik manoeuvreer de auto richting Dukenburg, dochter Maartje onderhoudt vanaf de bijrijdersstoel het contact met haar vriend. Ook over het doel van de rit bestaat bij geen van de betrokken partijen onduidelijkheid: schoonzoon Shayan moet vanaf zijn werk getransporteerd worden naar onze achtertuin.

De relatief eenvoudige missie blijkt echter toch te hoog gegrepen, terwijl we alle drie minstens een havo-diploma hebben. Shayan belt door dat hij onderweg is naar ‘de stoplichten rechts’. Mijn dochter merkt droog op dat er bij de Dukenburg nogal wat stoplichten zijn, een nadere plaatsbepaling is dus welkom. Mijn schoonzoon snapt het probleem niet: gewoon bij de eerste stoplichten rechts. Einde gesprek.
Maartje en ik zoeken lukraak een Dukenburgs stoplicht uit en parkeren de auto op een goed bereikbaar plekje, waar we bovendien de hele rotonde kunnen overzien. Geen Shayan te bekennen. Toch maar weer even telefonisch contact.

Na wat goedmoedige uitspraken over mensen die het verstand van een eekhoorn lijken te hebben – op internet is te vinden dat die beestjes heel niet dom zijn, maar ik geloof dat degene die de uitspraak deed een andere invalshoek had – meldt Maartje dat we tegenover De Hypotheker staan. Shayan niet. Hij staat ergens anders. Namelijk waar we afgesproken hebben: bij de stoplichten rechts. En hij weet niet waar De Hypotheker zit, dus met die plaatsbepaling kan hij niets. Einde gesprek.

Maartje en ik zoeven de raampjes naar beneden en grinniken wat om de eekhoorn die zich nu ineens bij ons heeft gevoegd. Shayan heeft meer tegenwoordigheid van geest en stelt zich opnieuw met ons in verbinding. Tijdens de radiostilte heeft hij uitgedokterd dat zijn liefje en schoonmoeder bij het Takenhofplein staan, terwijl hij al bij ‘die weg van Vera’ is. Oké, daar kunnen we wat mee. En wat kan het leven mooi zijn: waar Vera woont, is maar één stoplicht te vinden. Raampjes omhoog, airco aan, eekhoorn in de riemen en daar gaan we: vol gas richting ‘bij de stoplichten rechts’.