We combineerden onze kerstborrel dit jaar met een afscheid. Mijn afscheid. En het was gewéldig. Het was als een grote, gezellige familie en ik ben overspoeld door cadeaus en onverwachte gasten, die illegaal toch even kwamen binnen wippen.

picture-002De opbrengst? Vier bossen bloemen, een prachtig Engels boek (ik begin zaterdag te lezen, Hans ;-), flessen wijn, ‘balletjes’, een reiswekker met key cord en een enorme bon van Ici Paris. Lucien sprak zulke lovende woorden, dat ik hem na drie zinnen gewoon moest onderbreken om te laten weten, dat het niet om een grafrede ging. Maar de gezelligheid was eigenlijk nog het allerfijnst: ik heb iedereen aan de ‘borstels’ (= borst) kunnen drukken in de wetenschap dat ik ze de volgende dag gewoon weer zou zien.

Ik heb namelijk nog 24 uur te gaan en daar ben ik blij om: ik ben niet goed in afscheid nemen, dus ik rek het zolang als mogelijk. In de vakantie ben ik dus gewoon nog voor ‘mijn cluppie’ aan het werk. Vanaf 1 januari is het pas echt voorbij…… ;-(