Verdun? No way!

Ineens schoot het me weer te binnen: mijn jongste zou na de laatste toetsweek toch met zijn klas naar Verdun in Frankrijk gaan? Dat moment was bijna aangebroken, dus hoe kon het dat ik daar nog steeds geen geld voor had afgedragen? Had hij zich er onderuit kunnen lullen? Dat was namelijk vanaf dag 1 duidelijk: no way, dat hij de landsgrenzen over zou gaan. Want, meldde hij met een eigengereide kop: hij doet niets wat hij niet leuk vindt, behalve als het noodzakelijk is voor zijn toekomst.

Een opsomming volgde: Frankrijk is niet leuk en draagt op geen enkele manier bij aan het levensplan. Groepsuitjes hebben een toegevoegde waarde van min 1. De klasgenoten zijn prima mensen, maar ermee op reis gaan, is een brug te ver. Cultuurhappen of historische verrijking, daaraan bestaat geen enkele behoefte: levert niets op.

Wat wél waarde heeft, en op geen enkele manier belemmerd mag worden, is de dagelijkse gang naar de sportschool om het toch al enorme lijf nóg enormer te maken. Dachten ze soms dat hij daar zomaar ergens z’n krachttraining kon voortzetten? Verder moet een bodybuilder elke nacht goed slapen. Hoe zagen ze dat voor zich, te midden van een groep mensen die denken dat je het onderste uit de kan moet halen als je van huis bent. Dat werkt toch niet? Waar en hoe moest hij bovendien 4000 calorieën wegwerken als hij ‘leuk’ door het Franse land struinde? Belangrijke vragen, waar ik het antwoord op schuldig moest blijven.

Dat was aan het begin van het jaar, maar hoe ver was hij afgelopen juni met zijn pogingen om zijn 105 kilo zware lijf buiten de bus te houden? Meneer meldde dat hij in vergevorderd stadium was: een diepteonderzoek had uitgewezen dat deze reisjes niet verplicht kunnen worden gesteld. Hij had dat per mail aan zijn decaan laten weten. En was zo attent geweest om naast dit – feitelijk al doorslaggevende argument – nog wat aanvullende argumentatie toe te voegen: over dat trainen, slapen en vreten dat dag in, dag uit moet plaatsvinden. Dat het dus verder ging dan ‘heb geen zin’, alhoewel daar ook in enorme mate sprake van was. Ik mocht de mail zien: hij is even doortimmerd als hilarisch. De bus vertrok zonder Tom.