De verdeling van genetische componenten is zelden zo ongelijk als bij onze Floor het geval is. Ze lijkt in niets op mij. Als ik een mannetje was geweest, had ik ernstige verdenking gekoesterd tegen de postbode die 12 jaar geleden zijn ronde liep in onze wijk. Maar ik ben haar moeder: ik heb haar niet alleen gemaakt, maar ook laten verschijnen. Ook Ben hoeft niet te twijfelen over haar verwekker: dat kind van ons is een kopie van zijn eigen moeder.

Ik hou van Ben én van mijn schoonmoeder (ja, dat komt voor), maar toch zou ik zo graag iets in Floor zien wat ik herken. Zóver valt een appeltje toch niet naast de boom? Laat ons de schepper erbij halen. Diens zoon, die wél zijn vader na-appelde was de grondlegger van een boek. Ik ken het bepaald niet van haver tot gort – het geloof is niet echt ingedaald in mijn leven – maar de bijbel vermeldt ergens ‘zoekt en gij zult vinden’. Dat klopt: ik heb iets herkenbaars gevonden in Floor. Niet in haar uiterlijk, niet in haar karakter, maar wel in haar talenten. Want als je dít al produceert op je twaalfde ben je een geduchte concurrent van je bloedeigen moeder, die toch niet onverdienstelijk presteert met woordjes.

De tekst is ongecensureerd: Ipscript en haar klonen zijn voor transparantie en maken de verbeterpuntjes dus graag wereldkundig.

I proudly present the amazing Miss Floor:

Ik voelde het. Ik voelde het echt. Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik het. Van mijn veren tot mijn kleine, beminelijke zwempootjes. Ik voelde het! Ik, slechts een simpele gans, voelde het. Eindelijk besteede god wat aandacht aan mij, ik voelde de warme zonnestralen neestrijken op mijn witte vleugels. Ik sierde het water in en wachte mijn ontbijt af. Er kwam geen ontbijt. ”Ach”, dacht ik, ”dit is vast een teken van god!” Ik at niet, dus zwom wat door het water. Het was zo fijn, in de zon. Zo warm, die eerste lente dag.

Ik besloot erop uit te gaan, en streek neer bij een boer. Ik sloop de koeienstal in. Het rook er muf en vies. De koeien stonden er niet bepaald vrolijk bij, dus vroeg ik ze ”Wat is er koetje?”. De koeien begonnen te schudden en hun uiers vlogen heen en weer. ”Dat”, begon de koe ”kan ik je niet vertellen”. Even was het stil. ”Maar”, begon de koe weer, ”maak alsjeblieft dat je wegkomt”. ”Waarom?” wilde ik nog vragen. Maar de koe was al weg. Ze gaf geen antwoord. Wat ik zag, was hevige paniek in haar ogen. Ze zag er zo bang uit, doodsbang. Ik mag dan wel een gans zijn, maar het kippenvel liep me toch over de rug.

En zo bleef ik daar, 3 dagen en 3 nachten. De koeien die niet meer praatte. De stal die muf en vies rook. De mest die niet was geruimd. Na nog eens 3 nachten en 3 dagen kwam de koe naar mij toe. Ze vroeg me wat ik hier nog deed. Ik antwoorde dat ik wilde weten waarom ik zoveel paniek in haar ogen kon aflezen, waarom ze zo bang waren. ”Gans, de mens leeft enkel nog voor geld” Ik merkte op dat er steeds meer koeien verdwenen. ”Maar beste koe,” begon ik weer, ”waar zijn al je vriendinnen heen?” De koe keek me treurig aan, ze sjokte weg en keek om. Ze leek te verstijven. ”Wat is er, lieve koe?” Ze antwoorde niet. ”Ah toe w..”

Ik kon mijn zin niet afmaken. Ik werd gegrepen door twee krachtige mannenhanden. Ze brachten me naar een ijzeren kooitje. Elke dag werd ik met een slangetje gevoerd. Mijn hok leek steeds kleiner te worden, maar dat was slechts doordat ik steeds dikker werd. Op een gegeven moment was ik te dik. Waarschijnlijk kon ik niet meer uit het ijzeren deurtje van het kooitje, want het dak van mijn kooi werd opengezaagt. Ik kon niet meer lopen, laat staan vliegen. Ik keek naar de stal waar ik die 6 dagen en 6 nachten had gezeten. Leeg. Geen één koe meer te bekennen. ”De mens leeft enkel nog voor geld”, ik voelde me misselijk worden.

Welk lot stond mij te wachten? Ik kon niet meer denken, ik was moe. TJAK. Auw, m’n nek! En nu lig ik hier. Of nee, mijn lever ligt hier. In vacuum verpakking. Ik zelf ben er niet meer. Ik had nog zo graag van het leven op aarde willen genieten. Maar de mens heeft mij het dierbaarste afgenomen, mijn leven. Ik voelde het..Nee, ik dácht dat ik het voelde….