Mijn zusje vond haar weg door het baarkanaal toen ik op de dag af 16 maanden was, en was sindsdien mijn liefste zusje. Op haar vijfde merkte ze al fijntjes op dat dat makkelijk scoren was: er zijn verder geen zusjes. En ook geen broertjes. It’s just the two of us. Maar dat doet niets af aan het feit dat ik haar op handen draag. Ondanks haar atletische lijf, waarmee ze mij onbewust wel erg met de neus op de grilligheid van genen drukt. Ondanks haar hersencapaciteit die mijn intellect reduceert tot een klef, grijs balletje cellen. Ondanks haar sportiviteit en bijbehorende spierkracht waar ik nooit aan zal kunnen tippen. Ondanks…

Zoals zij voor mij een soort boegbeeld is, zo zijn de social mediafanaten dat ook. Ik doe mee aan de digitalisering hoor: het zal me toch niet gebeuren dat de digitale ontwikkelingen volledig aan me voorbij gaan. Dus ik twitter, en verbaas me daar aan de lopende band over de scherpzinnige beschouwingen van de daadwerkelijk onderlegden. Ik schiet foto’s door naar Flick’r, en trek daar geruime tijd voor uit om tot een succesvolle afronding te komen. Ik lees over het onderwerp, en verdwaal vervolgens in wat allemaal mogelijk is. Kortom: ik voel me met grote regelmaat ongelooflijk oogloos in het digitale rijk. Alsof ik niet alleen blind, maar feitelijk zónder oogkassen uit bovengenoemd geboortekanaal ben gegleden.

Tot ik dan een mail van mijn supersonische zusje krijg. Angela woont al twintig jaar op Aruba en moet zich behelpen zonder al die geweldige tv-zenders die wij hier hebben. In april staat haar schoonmoeder op de rol van Memories. Maar zussie kan de Nederlandse zenders niet ontvangen. Dat vindt ze toch wel heel erg jammer: maakt schoonmama haar tv-debuut en kan zij er niet van genieten. Verbazingwekkend: ze heeft er dus geen benul van dat Uitzending Gemist al haar problemen op kan lossen. Ik heb dus een mail teruggestuurd met een link naar Uitzending Gemist. Komt er een bericht terug waarin ze haar onuitsprekelijke dank tóch uitspreekt, maar waaruit overduidelijk blijkt dat ze niet gezien heeft dat er een link in mijn antwoord zat geplakt. Als ze al iets gedacht heeft, was het: ‘God, wat overdreven grondig van Ip dat ze dat stukje tekst én blauw én onderstreept heeft geschreven’. Op Aruba woont dus een digitale duts. En mijn eigen dutsgevoel moet ik nog maar eens  langs een redelijker lat leggen: ik geloof dat ik toch aardig voor de grootste horde inwoners van het Rijk der Blinden uitloop.