Ik ben bevangen door een obsessie.

Anderhalf jaar geleden dreigde ik 40 te worden. Dat is gelukt, anders kon ik nu geen melding maken van mijn bezetenheid. Zo’n vierde decennium is niets vergeleken bij het naderen van de 30; dat is toch zo’n breekpunt tussen jong en oud. Nu hoefde ik alleen van licht-belegen naar belegen. Toch wierp ik een kritische blik in de spiegel: wat treft men daar aan op de vooravond van? Mentaal zat het wel goed, dus ik constateerde eerst de pluspunten: een gelukkig mens met relatief weinig rimpels, geen ernstige verzakkingen, niet-noemenswaardige plooiingen en een kledingstijl die past bij m’n leeftijd. Chapeau!

Maar ook: overtollige lapjes vlees. Zoals daar zijn de lillende kipfilets waar gebeeldhouwde triceps zouden kunnen zitten. Een puilbuikje (voorstadium van de alom gevreesde ‘rol’). Zadeltassen waar je ‘u’ tegen zegt (weliswaar een familiekwaal, maar dat mag geen excuus zijn) en – weliswaar niet zichtbaar – een conditie van likmevestje.

Wat te doen? Optie 1 vond ik erg aantrekkelijk: de zaak afdoen met ‘ik hou van Bourgondisch, dat vlees zit daar goed’. Optie 2 – actie – vergde wat diepte-onderzoek: vind ik het toch storend genoeg om mezelf bij kop en wijdverbreide kont te pakken? En zo ja: hoe??? Het kostte me 3 maanden om de stap naar de sportschool te zetten en nog iets langer om tot bezetenheid te komen. Ik startte bij een gezondheidscentrum dat zich richt op mensen die weerzinnig zijn als het op beweging aankomt. Ze sjorren drie kwartier aan apparaten, maar gebruiken vooral hun tongspier. Heel gezellig, maar echt zoden aan de dijk zetten, dat doen de zulken niet. Ik koos een andere insteek: met de ogen dicht sloot ik me af van het gekwaak om me heen om het zweet echt te laten lopen. Als je er toch bent,  kun je net zo goed doen waar je zo ruimhartig voor betaalt, tenslotte.

We zijn nu anderhalf jaar verder. Status: structureel minus 8 kilo. Zichtbaar: duidelijke reductie kipfilets, zadeltassen en aanverwante onwenselijke vleessoorten.  Onverwachte ontwikkeling: sport is hobby geworden. En dat na 40 jaar lethargie. Ik pas dus niet meer in de doelgroep van  het gezondheidscentrum en ben gisteren overgelopen naar de concurrent: Fitness First. Wat een weelde daar: loopbanden te over, in alle soorten en maten. Je mag je eigen muziek meenemen, maar kunt jezelf ook inpluggen op één van de zeven televisieschermen. Fitnessapparaten die niet standaard op de (verplichte) laagste stand staan, maar waar je áán mag zitten: pump up the volume! Groepstrainingen waar je aan mee mag doen zonder bijbetaling of vooraf te reserveren. Een paradijs op aarde….

De obsessie die latent al aanwezig was, is nu tot volle wasdom gekomen. Ik roep mijn man en kinderen dan ook op om zich – vermits zij mij wensen te spreken – te melden bij de sportschool, Weg door Jonkerbosch te Nijmegen. Ik ben er: kan (het) niet missen!