Ruben en David. Zo zou ik mijn zonen noemen. Dacht ik tussen m’n 15e en 21e. Ik was zes jaar lang samen met Rob en zag een lang en gelukkig leven voor me. Met mannelijk nageslacht. Voorlopig ben ik er nog steeds (maar wat is ‘lang’) en gelukkig ben ik ook. Met Ben, niet met Rob. Het verwachte mannelijk nageslacht kwam echter ook met deze ‘nieuwe’ man, en inderdaad in duplo. Maar daarnaast lopen er ook nog twee onvoorziene vrouwelijke varianten rond.

Hoe dan ook: mijn Ruben en David zijn nooit geboren. Niet in mijn gezin, en ook niet in dat van Rob. Ik kreeg een Bart en een Tom en hij een Rutger. En nu ligt er in Tripoli een manneke dat Ruben heet. Een ventje dat alles kwijt is. En dan komt er een trut van de Telegraaf die dat kind gaat lastig vallen met telefoontjes. Hoe hij zich voelt? Ja: hoe zou een 9-jarig kind zich voelen als hij z’n ouders en broertje kwijt is? Nog zo’n intelligente vraag: of hij naar huis wil? Nee, hij wil er graag nog een weekje vakantie aan vastknopen: nou goed??

Ik hoop dat de ‘journaliste’ in kwestie er zelf ook van moet braken: dan heeft ze nog een restje geweten over, waarmee ze maar eens hard aan de slag moet.