Ik doe het inmiddels al zo’n twee jaar, maar ik doe het nog steeds niet goed. En ik weet precies wat anders zou moeten, maar daarnaar handelen? Ho maar! M’n karakter zit me (nog steeds) in de weg…

Twitter en ik: tis geen gouden combinatie. Met een eigen bedrijf is het een uitstekend kanaal om je specialisme te ventileren en je kennis te delen. En vooral ook om professioneel aan te haken bij  andere twitteraars. Maar mevrouw de tekstschrijver moet toch telkenmale constateren dat ze vooral geïnteresseerd is in het persoonlijk wel en wee van de mensen die ze volgt. En dat ze huiverig is om zichzelf te veel te profileren. De RSS-feeds staan hier de hele dag open: leerzaam en vaak delenswaardig. En het kan maar zo zijn dat ik ook nog een mening over de binnenstromende informatie heb. Maar er een tweetje aan wijden? Neh…

En dat is een beetje dom en kortzichtig. Mijn soort is namelijk schaars: de meeste twitteraars zitten niet te wachten op mijn mening over het weer en ze zullen ook niet erg warm lopen bij de gedachte dat ik alweer een wasje aan het draaien ben. Of dat ik natregende tijdens de hondenwandeling in hondenweer. Ze hebben veel meer aan professionele informatie: wat doet mevrouw de tekstschrijver, waar ligt haar specialisme, zou zij misschien antwoord hebben op een bepaalde vraag. En zo veurt….

En nu brengt het medium waarmee ik zo’n ondoorzichtige strategische koers vaar vanmorgen een bericht over empathische marketing: maak gebruik van je empatisch vermogen om achter de echte behoefte van je (potentiële)  klant te komen.  Had ik net besloten mezelf bedrijfsmatig een passender keurslijf aan te meten en nu blijkt dat mijn insteek een erkend etiketje opgeplakt heeft gekregen.