Tijd: 49 weken geleden.

Locatie: een Franse parkeerplaats

Met 2 stemmen voor en vier tegen besloten we 49 weken geleden dat onze vakantie was afgelopen. In 6 dagen tijd waren we naar de Ardeche gereden en na 5 schamele nachten al weer halverwege huis en haard. Moeder en jongste dochter wilden ter hoogte van Halverwege – op een overvolle, maar desondanks desolate Franse parkeerplaats – nog een paar dagen verlenging afdwingen, de andere vier stemden tegen: zij roken de stal. Dat zou me dus nooit meer gebeuren. Wie alleen maar heen en weer wil rijden, mocht dat voortaan zonder mij doen! 49 weken volhardde ik in mijn beslissing: nooit meer!

Maar nu druppelen er allerhande aanbiedingen mijn mailbox in. Tegen afbraakprijzen mag je een week, of zelfs 10 dagen, een stacaravan in het Franse land bemensen.  En ik dreig overstag te gaan. Erger: ik heb mijn grensoverschrijdende oprispingen al gedeeld met het voltallig gezin. Oudste zoon Bart (15) houdt de poot stijf: hij wilde al nooit en hij gaat ook nooit willen. Alleen met lijfstraffen krijgen we hem die auto in. Oudste dochter Maartje (14) wil wel. Maar kan niet: want dan mist ze ‘haar beertjes’ zo. Die beertjes zijn twee kalveren van honden die ze met gemak 50 weken per jaar kan aanschouwen en waar ze zich dan zeker niet het vuur voor uit de sloffen loopt. Dochter Floor (13) stond op de Franse parkeerplaats aan mijn kant en daar is ze ook gebleven: zij heeft wel oren naar een tripje. Hekkensluiter Tom (11) twijfelt wat heen en weer: bij volledige bezetting zegt hij ‘ja’. Met alleen zus Floor wordt het ‘nee’. De pater familias, vorig jaar instigator van de verfoeide stemmingsactie, is 180 graden gedraaid: hij rijdt met liefde naar de Middellandse Zee.

Ik voer, voor de zekerheid vanaf nu in stilte, een strijd tussen hoofd en hart. Het hoofd weet wel beter dan zich die ellende – die toch weer eindigt in een sof – weer op de hals te halen. Maar het hart schreeuwt om terugkeer naar haar land. Niet dat er ook maar één Frans gen in mijn systeem zit, maar zo voelt het wél. En wat een vrouw voelt, kan wel eens leidend (lijdend?) worden….