Wij hebben twee honden, een wegloophond en een dode hond. Die laatste telt dus eigenlijk niet meer mee. Maar ik noem hem toch, want zijn verscheiden is van recente datum en zijn geest dus nog voelbaar.

Wegloper Moos is volledig feromoon-gestuurd. Hij pikt de geuren van loopse teven op en handelt daar enthousiast naar. Als een straaljager breekt hij door de geluidsbarrière en verdwijnt naar een stip aan de horizon. Wij blijven vertwijfeld achter. En woest.

De eerste keer was ik nog argeloos. Na wat intern gefulmineer, begaf ik mij huiswaarts: hij zou zich wel melden. Aldus geschiedde. Moos liet zichzelf een kleine twee uur later weer binnen via de garagedeur die ik – attent als ik ben – voor hem had opengelaten. Vanuit mijn kantoor boven de serre zag ik hoe meneer zich daar gelukzalig neervlijde op één van onze rookstoelen.

De tweede keer dat hij de kuierlatten nam, vergat ik hem volledig. Ik had werk te doen en verloor mezelf daar nogal in. Tot de deurbel ging. Een heer in overall murmelde iets als ‘… hond …. kwijt?’  Het duurde even voor ik me realiseerde dat die twee steekwoorden inderdaad wel eens op mijn situatie van toepassing konden zijn. En waarachtig: de rookstoelen waren leeg.

Op het borstzakje van de man zat een logo van de DierenAmbulance Nijmegen. In zijn busje zat een verkrampte hond die me bekend voorkwam: de wegloper, aangetroffen op twee kilometer van huis. Terugbrengkosten: vijftien euro. Die ik natuurlijk – in het tijdperk van plastic geld – niet in huis had. We zouden een rekening krijgen.

Nog geen week later: wéér een geurvlaag die alleen door Moos werd opgevangen. En daar ging hij weer! Mijn dochter was alleen thuis en belde naar de Achterhoek, waar de rest van het gezin zich te goed deed aan een copieuze maaltijd. Wat te doen? We hebben Maartje verteld waar de hormonen de vorige keer naartoe leidden, maar daar ontbrak – ondanks uitgebreide navorsing – ieder spoor. Wachten dan maar.

En jawel hoor: daar was de DAN weer. Deze keer telefonisch. Ze hadden hem nu in een andere uithoek van Lindenholt gevonden. Dochter mocht hem daar komen ophalen, dan was de service gratis. Maar ik begreep niet waar man en hond waren. Meneer DAN deed daar niet moeilijk over, hij kwam hem dan toch maar efkes brengen, kosteloos.

Sindsdien is het rustig: Moos is slim en lijkt te snappen waar zijn uitbraken toe leiden. Op de rekening wachten we nog steeds. Maar mét of zonder doorberekening van kosten: ik ga een donatie doen, die heeft de DAN meer dan verdiend!