Ingeborg

Uiteindelijk gaat het allemaal natuurlijk allerbarstens mooi worden, maar voorlopig is het een puinhoop: wij zitten middenin een verbouwing. De werklui lopen af en aan, en zelfs als ze er niet zijn, ben je er druk mee. Want waar blijven ze?? Maar weer een telefoontje, een mailtje, een SMS’je. Vandaag stond de electriciën op het programma. Geweldige vakman, aardige vent. Maar om 8 uur was er geen spoor van hem te bekennen. Terwijl ik me een slag in de rondte had gewerkt om stipt op tijd thuis en toonbaar te zijn. Extra vroege wandeling met de honden, make-up al op de kop vóór de verfrummeling – die slaat nu eenmaal in hoge mate en steeds langduriger toe bij het klimmen der jaren – was weggetrokken. Maar geen electriciën. Om kwart voor negen reed hij de oprit op, beetje vertraagd door het winterweer. Logisch, maar voor mij na al die weken in een bouwput bijna niet meer te verdragen. Heb het weggelachen. Natuurlijk. Wat moet je anders?

De man was er de hele dag. En met resultaat: toen hij na uren noeste arbeid vertrok, was ik totaal gevloerd. Van het aan veren trekken, kopjes koffie aandragen, keuzes maken. Terwijl ik gewoon wilde en moest werken. Heel praktisch, zo’n kantoor aan huis.

Vanavond aten we dus geen knollen, die waren op. Wel doperwtjes. Een eenvoudige dis, maar voor mij eigenlijk opnieuw te veel van het goede. Als voorafje en helaas ook als dessert mocht ik onze zoon helpen bij het studeren voor een proefwerk wiskunde. En vóór ik daarmee klaar was, stonden twee andere kinderen naast me: ‘Gaan we zo naar de sportschool?’. En soms blijk ik dan toch intelligent: nee, we gaan niet naar de sportschool. We slaan een keertje over. Maar als je denkt dat je daarmee tijd wint, zit je ernaast. Faliekant. Want daar was Albert.nl, met de boodschappen. Extra veel, in verband met de Sinterklaaslunch die we voor 11 man organiseren. Wordt handig gebracht, maar mag je wel allemaal zelf uitpakken en inruimen.

Inmiddels ben ik zo gek als een karrad. Ik verwerk die status in stilte, wil er niet te veel ruchtbaarheid aan geven. Mijn poging is niet helemaal geslaagd: ik loop rond met een hoofd als een oorwurm. Mijn humeur past bij m’n uitstraling. Helaas …

En er gloort nog geen licht aan de horizon. Morgenavond moet de hele benedenverdieping leeggeruimd worden, zodat de vloerenmannen de hele donderdag en de hele vrijdag (zucht) hun gang kunnen gaan. Heeft iemand nog wat tranquillizers te leen? Doe maar een hele doos!

Drie, vier keer per jaar zit ik in de Boemel. Een klein, bruin cafeetje in Winterswijk. Ik ben daar opgegroeid, in dat kroegje. Op m’n 13e zette ik de eerste voet over de drempel. Uitbaters Wim en Rietje werden niet erg rijk van mijn komst – ik teerde een hele avond op een verse jus en nam af en toe, bij wijze van hoge uitzondering, een bord frietjes. Nooit meer zulke lekkere patatjes gehad.

Na Wim en Rietje kwam Herbert. Hij dreef de kroeg een behoorlijk aantal jaren, zag hoe ik mijn eerste  liefde verloor, leerde me met toewijding drinken: mixdrankje na mixdrankje schoof ik na een sipje rillend ter zijde tot ik ‘om’ ging bij de Tiola: cola met Tia Maria. Onder Herberts bewind ontmoette ik mijn lief, aan de bar in m’n ‘huiskamer’. Herbert overleed veel te jong aan longkanker, Tiola drink ik sindsdien niet meer.

Toen kwam Nannie. Zij wist niet dat ik eigenlijk bij het meubilair hoorde; toen ik in 1982 bij de Boemel over de drempel stapte, was ze nog een eitje. En ik kwam sinds haar aantreden nog maar weinig, omdat de studie me naar Nijmegen had afgevoerd, met medeneming van de prins op het witte paard. Nannie kwam, zag en vertrok. Nu drijft Pascal de kroeg. Ook weer een half leven jonger dan ik, in dezelfde onwetendheid als zijn voorgangster.

Maar laatst zat ik er weer. Met twee vriendinnen die over 50 jaar, als we alledrie in verregaande staat van dementie verkeren, net als ik nog twinkeloogjes krijgen als het woord ‘Boemel’ valt. Dan Alzheimeren we weg op de herinneringen aan de muziekavonden, het frühshoppen vóór het Volksfeest, de lange nachten met onze vrienden van ooit. De liefdes die we opduikelden en uit het oog verloren. Ik zal meer herinneringen hebben, omdat ik melancholischer van aard ben dan zij: ik nam ook mijn kinderen mee naar mijn kroegje, plantte ze aan de bar, wees ze de op de borden en foto’s aan de muur – die hangen er al sinds mensenheugenis.

Nog twee jaar en ik kan drie decennia Boemelgang op m’n naam schrijven. Ik hoop dat de kroeg het haalt: de klandizie is minder dan in mijn tijd, de voorgevel oogt beduimeld. Maar ik zie het niet: ik zie alleen wat een hoogbejaarde aan het eind van een gelukkig huwelijk ziet als ze haar lief aankijkt: dat wat er ooit was en wat nooit helemaal kan worden weggevreten door de tand des tijds.

Ik ben vergroeid met mijn auto. Mijn kont daalt dan ook maar twee keer per jaar neer op de fiets, en nog wel op één dag. De eerste keer als ik de auto heb weggebracht voor een beurt. Omdat ik dan wel graag weer naar huis wil. De tweede keer als ik hem aan het eind van de dag mag ophalen. Deze  sessies gaan gepaard met veel intern gezucht en gesteun: ik lijd in stilte om te voorkomen dat mijn lief – een doorgewinterde en doorgezomerde fietser – de taak ruimhartig op zich neemt. Gisteren hebben we echter familiebreed geleden.

Twee uur na mijn sportieve inspanning ging de telefoon. “Met de meneer van de garage.” De beste man deed zo krampachtig z’n best om zijn kwalijke boodschap voorzichtig in te leiden, dat ik al voor hij tot de kern van de zaak wist te komen lichamelijk onwelbevinden voelde opkomen. Negentienhonderdvijftig euro! Negentienhonderdvijftig! En dat is zeker niet de eerste keer. Als we optellen wat die auto al gekost heeft … Dat doen we dus niet, te pijnlijk. Maar ook zonder rekenen, weten we dat de grens is bereikt.

Vorig jaar stond onze Opel al op de nominatie de vergetelheid ingeschoten te worden, maar kozen we voor een nieuwe keuken. Die is prachtig. En betaald. Nu ontkomen we er dus niet meer aan; de badkamerrenovatie gaat de ijskast in en ons gedroomde hangtoilet blijft voorlopig onder de hoede van de nog niet benaderde leverancier. De Nijmeegse middenstand verwerkt nu in totale onwetendheid een financiële tegenvaller van je welste. En wij ook, maar dan met volledige kennis van zaken.

Mijn enige band met gemotoriseerd blik is het gemak ervan. Concreter: het gemak van ‘niet hoeven fietsen’. Voor mij geen state of the art model, het toerental zal me een worst zijn. Net als de maximumsnelheid die ermee te behalen valt. De kleur, daar heb ik nog wel wat mee. Maar niet als dat ‘extra kost’.

Vandaag doen we nog wat aan wondenlikkerij en morgen gaan we zoeken. Onze enige eis: motorisch oké. Uiterlijk: geen bezwaar. We zien ernaaruit!

Ik was tien, toen ik voor het eerst het Radboud binnenliep. Plastische chirurgie moest me van een bungelend duimpje afhelpen. Een paar maanden daarvoor wilde ik een blikje kattenvoer openmaken – toen nog zonder handig lipje aan de deksel – en sneed ik een pees door. De huisarts was nog niet helemaal wakker – het was ook wel erg vroeg toen ik me bij hem meldde – en naaide alleen de enorme wond dicht. Zonder te controleren of het duimpje nog deed waar het voor aangenomen was. Toen duimemans een week of twee later uit het verband opdook, was het leed al geleden: duim deed niets meer. De plastisch chirug heeft na twee flinke operaties weer enig leven in het aanhangsel gebracht: ik kan de duim weer een stukske buigen en aangezien ik niet van borduren en ander priegelwerk houd, leef ik mijn leven gewoon door.

Na de duim volgde het paardengebit: daar kon een mens zich niet mee vertonen. Op naar Tandheelkunde. Had ik het daar ook eens gezien. Nou ja, ééns, de hele toestand duurde drie jaar: het was echt een ethetisch totaal onverantwoord kaakje met vulling. Staat inmiddels keurig recht.

Daarna wat jaren rust. Tot ik er een poliklinische baby wierp. Niet bij Tandheelkunde natuurlijk, voor alles is in het Radboud een tijd en een plaats.

Omdat er geen medische noodzaak voor bezoek aan de academische setting meer in het vooruitzicht lag, ben ik er gaan werken. Negen jaar lang, met ontzettend veel plezier. En alhoewel ik inmiddels geen echte Radboudiaan meer ben; ik kom er nog steeds. Als freelance tekstschrijver. En soms voor een rampenoefening. Heel soms: vandaag was m’n eerste. Ik had een zware taak: polsbandjes uitdelen aan de deelnemers. Vervolgens mocht ik twee uur uitrusten om daarna evaluatieformulieren uit te delen.

Een functie van niks, natuurlijk. Maar ik vond het gewéldig! Gewoon omdat ik vreselijk melancholiek ben: dat is mijn ziekenhuis en de mensen die ik mocht labellen zijn mijn mensen. Allemaal bekende gezichten, snel even bijbabbelen en de volgende een bandje om de pols doen.

Eigenlijk had ik me in de rusttijd nog voor moeten doen als huisarts. Als medicus die via via van de busramp – want dat was het – had gehoord en haar diensten aan kwam bieden. Durfde ik niet. Ongelooflijk, ben je 41 jaar oud en ben je te bescheten om een act op te voeren. Terwijl ik me in dat ziekenhuis bijna thuiser voel dan thuis. Heel, heel erg kinderachtig.

En zo eindigt een prachtig initiatief, waarvoor iedereen belangeloos in het holst van de ochtend uit z’n bed is komen rollen, voor één deelneemster in een piepklein persoonlijk rampje. Zie daar maar weer eens overheen te komen.

Door de bank genomen kan ik best met mezelf door één deur. Ook door twee, als de situatie daarom vraagt. Maar af en toe struikel ik over een in het gras verstopte adder. Dat is vermoeiend en wanhoopopwekkend. 

Meestal tackel ik de deuren in mijn leven vrijwel moeiteloos: nuchter en positief, enthousiast en soms wat naïef. Loopt altijd goed af. Nooit blauwe plekken die het dragen van een zonnebril aanbevelingswaardig maken. Ik heb eigenlijk alleen moeite met nieuwe deuren. Eerst draal ik een beetje rond om het schilderwerk en de breedte van de doorgang quasi onbevangen in ogenschouw te nemen. Dan neem ik wat afstand, misschien is die deur dan wat minder afschrikwekkend. Want dat is het gewoon: ik heb deurenangst.

Het vergroten van de afstand lost natuurlijk niets op: de deur blijft hetzelfde. Misschien zie ik hem iets minder goed, maar daar wordt het alleen maar erger van. Om van A naar B te komen, ontkom ik echt niet aan ‘de doorgang’, ik zal de stap moeten wagen. Eerst maar warm draaien, sur place. En de deur wacht geduldig. Dan licht door de knieën buigen, de ene voet iets voor de andere. Het gewicht op de voorste voet, bij voorkeur de linker. En go! Vlak voor de deur vol in de ankers, het gaat ‘m niet worden. Later nog maar eens proberen. En nog eens.

Het einde van het liedje is altijd hetzelfde. Iemand met een kritisch oog en weinig geduld doorziet mijn probleem: een faalangsterige constitutie is moeilijk te verbergen voor mensen die je goed kennen. En die krijgen daar bij tijd en wijlen flink tabak van. En geven dan de schop, waarop ik stiekem al hoopte en die ook hard nodig was.

Vanmiddag kreeg ik die trap van Maarten. Ooit was Maarten een boksemenneke van een jaar of tien. Hij zat bij mijn moeder in de klas. Voor mij was hij toen niet meer dan een naam met het etiket ‘intelligent’. De sticker ging een paar jaar later echter naar de middelbare school en kwam bij mij in de klas. Leuke vent, slimme vent, waardeloze chauffeur. Ik geloof dat hij na zes keer afrijden eindelijk z’n rijbewijs binnen had. Inmiddels zijn we twintig jaar verder en heeft Maarten ontelbare kilometers op z’n naam staan. Hij rijdt kris-kras door het land om presentaties en scholingen te verzorgen. Doet-ie goed, weet ik zeker. Vandaag was hij in Nijmegen, en ik ben altijd in Nijmegen. Een uitgelezen kans om zeiknat geregend bij de Vereeniging een lunch te doen.

In mijn onschuld dacht ik de afgelopen twintig jaar even in een notendop met elkaar te delen. Maar Maarten ging schoppen. Want behept met een kritisch oog en een ongeduldige natuur. Dat oh, oh, zal ik eens een boek schrijven-getwitter van mij had nu lang genoeg geduurd. Dr Maarten legde de vinger op de zere plek, deed wat invoelende en opbeurende uitspraken en haalde vervolgens genadeloos hard uit: kiezen, knopen doorhakken en jezelf verkopen. Meer niet: gewoon die deur door. Van A naar B. Want het ergste wat kan gebeuren, is dat de deur in je gezicht wordt dichtgegooid. En dan lik je je wonden. Gaan!

Oké … dankjewel … geloof ik. Ik ga!