Ingeborg

Het is nog donker als ik me vanmorgen voorover buig over de Volkskrant. Als mijn neus bijna de pagina raakt, zie ik dat ze inderdaad twee verschillende ogen heeft: een bruin en een blauw. De hoofdredacteur van Glamour en ‘Karin van het Hilgelo’ zijn dus een en dezelfde persoon. Toen mijn ogen (allebei groen) de bladzijde scanden, wilde ik het stuk helemaal niet lezen. Tot ik het woordje ‘Winterswijk’ zag. Daar ben ik opgegroeid. Karin is 42 vertelt het artikel. Dan zit er ergens een foutje: de krant meldt dat ze in 1969 geboren is. Ik ook, en ik ben géén 42 en ga dat dit jaar ook niet worden. Volgens mij is Karin van 1968, geboren op 27 juni. Net als ik, maar dan in 1969.

In de zomer van 1983 woonde ze al niet meer in Winterswijk; ze logeerde toen bij haar opa. Ik ontmoette Karin op het Hilgelo, de plaatselijke zwemplas. Natuurlijk vielen die ogen op, maar nog beter herinner ik mij hoe makkelijk ze contact legde. Ze kende niemand, maar schoof gewoon aan bij onze kliek. Had ik nooit gedurfd en ‘nooit’ kunnen we hier letterlijk nemen; ik zou het nog niet doen. Haar enthousiasme en netwerkkwaliteiten hebben haar geen windeieren gelegd: je mag jezelf geslaagd noemen als je hoofdredacteur van een glossy bent. Ik blijf achter met de vraag waar haar krullen gebleven zijn….

Onze houten vloer is niet meer wat die geweest is. Zes mensen, twee honden en twee katten hebben een ravage aangericht die mijn brein (en zicht) een grote treurnis bezorgden. Hans Francissen van Gelre Parket zou ons verder kunnen helpen, vertelde een vriendin. Deze vloerenman bleek academisch onderlegd. Hij studeerde ooit rechten, strooit te pas en te onpas met Latijnse spreuken en probeerde zelfs ons wat wiskundige logaritmen bij te brengen. Vooral dat laatste is water naar de zee dragen: van die kennis zie je in mijn hersenpan nooit meer iets terug. Cijfertjes hechten zich niet… Inmiddels hebben we ‘Vloeren-Hans’ een keer of drie gesproken en zijn we in staat het gesprek terug te sturen naar de kern: de vloer. Weet-ie ook alles van.

We gingen huiswaarts met een aantrekkelijke offerte voor een getrommelde eikenhouten vloer met authentieke uitstraling. Je ziet ze wel in cafés: ze ogen wat oud en platgetreden. Maar je ziet ze ook in ons huis, realiseerden we ons al snel: onze huidige vloer is al getrommeld, door de hakken van de vrouw des huizes. De authentieke uitstraling zouden we met wat wittige olie eigenhandig kunnen bewerkstelligen. Tijd voor Hans: kom er maar in jongen! Na een ‘keuring’ ter plaatse was Hans het met ons eens. De huidige vloer biedt een troosteloos aanzicht door de afgebladderde lak, maar daar had hij een meester-schuurder voor in de aanbieding. Daarna zou olielaag op olielaag de rest doen. Voor de veiligheid zou een tussenlaag van balsám (klemtoon op de laatste lettergreep!) worden aangebracht.

Tot dusver de intro. Een heidens karwei zou nog volgen. Academische Hans vergat namelijk om de strekkende meters plint op te meten. Of meneer en mevrouw dat nog even zelf wilden doen? Hedenochtend kropen daarom twee veertigers op hun knieën door het huis. Van woonkamer naar serre. Van serre naar hal. Daar aangekomen bleek de tand des tijds te hebben toegeslagen: in de slechtverlichte krochten van het jassenophanggebeuren konden we met geen mogelijkheid de tekst op de rolmaat lezen. Ergo: stukje meten, met de duim op de uitslag terug naar de zonovergoten woonkamer, uitslag noteren. En weer terug. En juist een hal kent vele hoekjes, bochtjes en korte stukkies. Och erm…

Terwijl de huusklits – de huismus – verdwijnt uit de stadstuinen doet de drosophila melanogaster zijn intrede. Helaas beperkt deze zeer ongenode gast zich niet tot de tuinen: onze keuken is overgenomen door deze vermaledijde fruitvliegen. Als je opgroeit ‘op de boer’ denk je dat je alles gehad hebt. Koeien schijten dat het een lieve lust is en dat trekt vliegen aan, die houden van poep. Het plafond van het ouderlijk huis ziet nóg bruin van de vliegenkakjes. Wij hebben dat altijd maar gezien als de charme van onze woonomgeving, mijn ouders hadden drukke banen en dus echt geen tijd om elke zomer af te sluiten met een sausbeurt.

De jongste dochter vluchtte na deze bevliegde jeugd naar Aruba. Hielp niets: daar hebben ze muggen. De oudste zocht haar heil in de grote stad. Hielp ook niets: daar hebben ze de fruitvlieg. Sterker nog: ze komen er niet af. Alhoewel: de omvang van onze persoonlijke kudde doet vermoeden dat onze straatgenoten gierend van het lachen en volledig ontspannen in hun keukens vertoeven: de hele collectie 2010 bivakkeert op huisnummer 3335. In de warme dagen liep ik me de benen uit het lijf om achteloos achtergelaten glazen met plakkerige sapjes en colaresten onmiddellijk – omgespoeld en wel – in de afwasmachine te zetten. De vuilnisbak werd verbannen naar de garage. Het fruitemmertje ging met verlof. En de fruitvliegen bleven. Hun kleine maagjes bleken sneller gevuld dan ik voedselresten kon wegwerken.

Het enige voordeel van een vroegopkomende herfst (dacht ik toen nog) was de uitroeiing van onze kolonie. In mijn dromen zag ik hun lijfjes amechtig de laatste adem uitblazen, de mondjes verwrongen, de vleugeltjes een laatste poging tot activiteit uitvoerend. Niets is minder waar: augustus was qua temperatuur al geen hoogvlieger, september bakt er nog minder van. De fruitvliegen zijn echter vief als nooit tevoren. Internet vertelt ons dat een bakje natuurazijn met wat afwasmiddel een ongelooflijk aantrekkelijk zwembad vormt voor de rakkertjes. Het hele huis is inmiddels doordesemd van een zurige lucht, maar zwemmen? Ho maar! En voortplanten: toe maar!

Na uitgebreide overdenking denk ik inmiddels te snappen wat de kudde in ons ziet. Teruggrijpend op mijn jeugd en de lives ’n loves van de plattelandsvlieg: wij hebben geen koeien, maar wel een behoorlijk uitgebreide veestapel. Behalve zes mensen ook nog twee grote honden, twee katten en – sinds de buren langdurig op vakantie zijn – een cavia en een kanarie-achtig iets. Een voedselwalhalla dus voor de drosophila melanogaster. Wij vestigen onze hoop inmiddels op de winter. Laat ons bidden….

Met Twitter ligt de wereld aan je voeten. Om het enigszins behapbaar te houden (de kinderen klagen al als ik me weer ergens met m’n iPhone heb verschanst om ‘even te checken’), volg ik niet de hele wereld. Selectie is het devies. Desondanks zit ik met een man of 175, van wie ik alles wil weten. Gisteren kwam er ineens een harig mannenbeen in die Twittermassa voorbij en ik twitter er nog van….

Ik weet aan wie dat been vastzit: een concullega van me. Leuke, intelligente en sportieve vent. Niks mis mee. Met dat been ook niet trouwens. Veel donker haar, dat wel. Maar dat siert een mens. Zolang die mens een man is. Het been werd bovendien niet zomaar geëtaleerd: het diende een doel. Een keurig doel: het been ging wielrennen. De kruiszone, die in een zeemleren broekje toch wat expliciet kan overkomen, bleef buiten beschouwing.

Het been in kwestie heeft me geraakt; het bracht me op de benen van m’n lief. Die stap is nog positief: mijn man heeft prachtige voetbalbenen, al raakt hij al sinds mensenheugenis geen bal meer. Goed om zo af en toe te constateren dat het gras aan de andere kant groen is, maar dat het eigen gazon er ook nog goed bijligt.

En dan kom je automatisch op je eigen benen: da’s nooit wat geweest… Ik  heb veel been, maar dan alleen in de breedte. In de volksmond noemt men dat (waarom hebben we toch óveral een woord voor?!) zadeltassen. En van de knie naar beneden dan ook nog een asymmetrische X. Jarenlang heb ik mijn moraal hoog weten te houden met de gedachte ‘ze doen het tenminste’. Daar was waarschijnlijk geen woord aan gelogen. Zeker weten deed ik dat niet: ik gebruikte ze alleen om naar de auto te lopen.

En ineens, na 40 jaar, had ik genoeg van die olifantenpootjes. Ik ben gaan sporten, een geheel nieuwe ervaring. Het zou mooi zijn als ik nu een happy end kon creëren. Dat gaat niet gebeuren…

Ja, er is minder been, zeker. Maar er is vooral minder wang, minder borst, minder arm en minder buik. De bovenste helft van mijn lijf, waar weinig aan mankeerde, bereikt een wat uitgeteerd stadium. De onderste helft, zo overbevleesd, heeft ongetwijfeld ook aan volume ingeboet. Maar het totaalplaatje blijft hetzelfde: de wet van de verhoudingen. En toch ben ik trots op mezelf: volgens de weegschaal van mijn sportclub heb ik het lijf van een 29-jarige. En dat is knap op je 41e. Ik verdiep me wijselijk niet in het beoordelingsvermogen van deze specifieke weegschaal.

Wat een mannenbeen al niet vermag….

Oprah is op bezoek bij Neeltje met de Eierenkin. In het echte leven heet ze Rielle Hunter en ze oogt wat plastic-achtig: te blond, te mager, te nep. Deze dame had een affaire met John Edwards, een Amerikaans kopstuk.

John heeft een vrouw, Neel kreeg een kind. Het ménage-à-trois werd met de boreling al snel een ménage-à-quatre. Lastige situatie, pijnlijk ook, maar volkomen oninteressant. Met een kwijnend gebrek aan belangstelling blijf ik desondanks aan de lippen van de talkshowdiva hangen. Mijn dochter en haar vriendin Alie voegden zich tompoesvretend bij me. Tussen bladerdeeg en banketbakkersroom door vond Alie vreemdgaan ‘ helemaal niet zo erg’.

Ik ben iets ouder dan Alie, zo’n 25 jaar slechts, en weet dat het wél erg is: een vroegere zeer geliefde geliefde belazerde me. Tot in de wijde omgeving had ‘men’ daar een mening over. Maar de enige mening die telt, is die van de betrokken partijen. Kunnen ze met elkaar door? Willen ze met elkaar door? Gaan ze met elkaar door?  John en zijn wettige echtgenote proberen hun huwelijk te redden. Fijn, maar zelfs die informatie had me bespaard mogen blijven. Ik had maar één vraag en Oprah verzuimde die te stellen: “Rielle, speelt jouw eierenkin een doorslaggevende rol in Johns keuze, denk je?” Liefst had de interviewster daar nog een persoonlijke beoordeling van de kin aan toegevoegd. Gebeurde ook niet.

Voor mij geen kortzichtige programma’s meer, ik krijg daar heel kwalijke – minstens zo kortzichtige –  gedachten van. Niks mis met een onderscheidend kinnebakje, toch?