Blog
Symposiumcommissie: bedankt en tot snel!
15 apr
Het is poepiewarm als ik huis en haard verlaat voor een evaluatiebijeenkomst en aansluitend etentje met de Symposiumcommissie Acute Zorg Anders.
Voor een gesloten deur
De deuren van het Griekse restaurant waar we hebben afgesproken zijn potdicht en er is niemand om mijn aanzwellende paniek weg te nemen…. Rommelend aan deuren zwerf ik om het pand heen en ineens heb ik beet: een deur aan de zijkant gaat open!
Knorrige kok
De volgende horde is het vinden van een levend wezen. Alles is goed, maar mijn voorkeur gaat uit naar een mens. Na herhaaldelijk roepen, komt er een kok uit de krochten van het pand. Ik denk dat hij in de keuken ook het best op z’n plek is; een goede gastheer is hij niet. Knorrig stommelt hij naar de agenda en ziet dat ik inderdaad gereserveerd heb. Hij wijst naar een nis waar een lange tafel staat. Ik voel er weinig voor daar in mijn eentje op mijn collega-commissieleden te wachten en murmel dat ik op het terras ga zitten. De kok lijkt net zo opgelucht als ik dat we van elkaar af zijn.
Maar het komt goed: tuurlijk!
Eén voor één komen de commissieleden binnendruppelen en ik ben er al snel aan gewend dat er geen bediening verschijnt. Mijn zorgzame natuur 😉 zorgt ervoor dat ik steeds maar zelf naar binnenloop om te melden dat een drankje welkom is.
En het wordt beter: de vergadering is overwegend positief. We zijn tevreden over wat we samen hebben neergezet en hebben allemaal een paar kleine kanttekeningen, tips om het de volgende keer (want die komt er!) nog nét een beetje beter te doen. Tegen de tijd dat de magen gaan knorren en de andere gasten teveel lawaai beginnen te maken, ronden we af om ons tegoed te doen aan alles wat de Armeense (?) ober aan Griekse maaltijd voor ons heeft.
Kalp orexi! Het was LEKKER!
Klanten verzorgen, is klanten houden?
14 apr
Ik sta in dubio. Eén van mijn grootste klanten heeft me met een duidelijke opdracht aan het werk gezet. Ik kan dus uit de voeten en de klant heeft geen omkijken. Noch naar mij, noch naar de uitvoering. Maar dat betekent meteen dat contact niet puur noodzakelijk is. Maar laat je dan ook niets van je horen?
Aan de ene kant denk ik: ‘De opdrachtgever heeft een overvolle agenda; moet ik me niet binnen gaan proppen als ik geen inhoudelijke berichten heb.’ Maar aan de andere kant van de schouder zit het poppetje dat piepend vraagt: ‘Wat zou je zelf willen? Zelfs met een druk schema zou je toch iets van terugkoppeling of extra binding willen?’
Oké: opgelost. Precies zo aan de klant voorleggen: heeft hij er behoefte aan dan plannen we een afspraak. Is hij tevreden met hoe het gaat, dan houden we het zo. Klant tevreden, ik gerustgesteld, allebei blij.
Concullega's tijdens de recessie
09 apr
Jolanda en ik schrijven samen een nieuwsbrief voor huisartsen. Het lot bracht ons samen, maar we blijken een leuk stel. Afgelopen dinsdag hadden we overleg met de rest van de redactie en net hebben we separaat nog even telefonisch doorvergaderd over de verdeling van de vastgestelde onderwerpen.
De recessie die voor bijna heel Nederland een grote, dikke, zwarte wolk vormt, doet ons niets. Wij werken allebei veel voor zorginstellingen en zoals ik net ook weer las in de KvK-krant: wie werkt voor overheid of zorg heeft weinig te vrezen. Vooropgesteld dat je goed werk aflevert natuurlijk.
We verdeelden dus heel genoeglijk (als ware het een theekrans) de onderwerpen, spraken ‘en passant’ af voor een borrel als het terrasjesweer toeslaat en sloten vervolgens af om weer snel naar onze volgende afspraken te hollen. Top toch?
Eerst twitter, dan live
07 apr
Ooit zag ik haar ergens zitten en vertelde iemand me haar naam en wat ze deed. Ze zat te eten en ik wenste haar een smakelijke maaltijd. Dat was alles. Maar we vonden elkaar wel op Twitter.
Twitter staat flink in de belangstelling de laatste tijd en ik heb me er met hangen en wurgen toe gezet het uit te proberen. Ik ben niet zo van de ‘one liners’, heb liever een echt gesprek met mensen. Aan de andere kant: een mens moet met z’n tijd meegaan en ontwikkelingen niet bij voorbaat boycotten. Ik twitter dus (een beetje). Onder andere met haar. Korte berichtjes die nergens over gaan.
Nou ja, nergens? Vandaag moest ik haar interviewen en dan blijkt je digitale contact een voedzame bodem te hebben gelegd om meteen de goede sfeer te hebben om de tekst te laten rollen. Twitter: bedankt!
Benieuwd naar Twitter? Vincent Evers, trendwatcher kan je uitleggen wat het is:
Als ik toch ooit zó schrijven kan….
27 mrt
Taal is prachtig….
Van Freek voor zijn Hella:
Omdat jij wist dat ík het was
En niet jouw laatste liefde, de knapste van de klas
Omdat jij blozend voor me stond, naïef en van de kook
Omdat jij smoorverliefd was, daarom was ik het ook
Omdat je bij me blijven wou, ondanks mijn bot gedrag
Die vrijgezellendrift gepikt hebt, elke dag
Omdat je maling aan de mensen had, aan geroddel en gestook
Omdat jij zo graag trouwen wou, daarom wou ik het ook
Omdat je door bleef vechten, op het randje van de dood
De vrede, teder leven, in je armen sloot
Omdat je onomwonden het huwelijksbed in dook
Omdat jij zo graag kinderen wou, daarom kreeg ik ze ook
Omdat je leven kunt met mij zoals ik ben
Omdat jij altijd anders bent dan ik denk dat ik jou ken
Omdat jij jouw heilig vuur niet verstikken laat in rook
Omdat jij weet wat liefde is, daarom weet ik het ook
Zorg 2.0-event en Zwaan-kleef-aan
25 mrt
Ik ben een Zwaan-kleef-aan, maar dan achterstevoren. Het is niet zozeer dat mensen bij mij willen (blijven) horen, maar eerder dat ik mensen niet los kan laten. Ik hecht me aan ze en houd dus aan bijna iedere baan of klus leuke contacten over. Ik geloof dat die ‘leukheid’ ook wel als wederzijds wordt ervaren; dat ik niet als bloedzuiger word gezien.
Oké, intro niet te lang maken, want waar wil ik naartoe? Ik heb me echt van mijn laatste baan moeten losscheuren: leuk werk, leuke baas, leuke collega’s. Ik grijp dus elke kans aan om daar nog even mijn hoofd om de hoek te steken. Gisteren organiseerde AZO het Zorg 2.0-event. Een geweldige klus die ze (natuurlijk) uitstekend geklaard hebben. Ik was uitgenodigd, maar zag de dag ervoor al aankomen dat ik voor een lastige keuze kwam te staan. Met aan de ene kant een klus die geklaard moest worden ondanks hobbels en bobbels waar niemand iets aan kon doen (last minute-effect voor de tekstschrijver) en aan de ene kant mijn enthousiasme (deels for the good old times en deels uit professioneel oogpunt) om naar het Event te gaan.
Heb uiteindelijk voor de klus gekozen. Met spijt en schuldgevoel. Gelukkig stuurde ex-collega Tom me de volgende wijsheid: ‘Kiezen voor de klant is uiteindelijk kiezen voor jezelf.’ Ik weet niet of ik me daar helemaal senang bij voel, AZO is tenslotte ook mijn klant, maar toch: dank Tom!
SEO copywriting: met de tijd mee
23 mrt
Wij bouwen websites en leveren die Search Engine Optimized op: een mooie site is één ding, maar een mens wil tenslotte ook gevonden worden. SEO zit ‘m echter niet alleen in technische foefjes om je site beter vindbaar te maken; het zit ‘m ook in de tekst. En, shame on me, daar heb ik te weinig kaas van gegeten. Gelukkig heb ik pas geleden geleerd dat mensen die niet weten dat ze iets niet weten, veel gevaarlijker zijn dan mensen die wél weten dat ze iets niet weten.
Ik behoor dus al gedeeltelijk tot de ‘wetenden’. En ik ga het áf maken: op 18 mei stort ik me op een cursus die het Digitaal Communicatielab Arnhem meteen organiseerde toen ze van mijn penibele toestand hoorden. Ze schatten in dat er meer van mijn soort rondlopen 😉 En dat blijkt: inmiddels zijn er al meerdere aanmeldingen binnen, dus degenen die ook bijgespijkerd willen worden: aanmelden!
Of was ik altijd al zo?
18 mrt
Er was een tijd dat ik drie dagen in de week werkte. In loondienst. Inmiddels ben ik directrice van een enorm concern (één werknemer: ikzelf) en maak ik beduidend meer uren.
Er blijken mensen te zijn die zich zorgen maken over mijn werkdrift. Gisteravond nog meldde zich een buurman aan het raam: ‘Houd je jezelf een beetje in de gaten? Ik zie je van de vroege ochtend tot de late avond achter je computer zitten?’ Lief natuurlijk. Ook een beetje confronterend: ik werk met opzet vanuit de huiskamer en heb m’n bureau voor het raam gepositioneerd, zodat ik nog een beetje binding met de wereld heb. Zonder collega’s kan het eenzaam zijn. Maar nu blijkt dat het ‘beloeren’ niet eenzijdig is: ik weet wanneer de overbuurman de ramen lapt en in de tuin werkt, maar hij (en met hem de rest van de buurt) weet ook tot in de finesses wat ik uitspook.
En ja, ik maak aardig wat uren. Maar vanavond realiseerde ik me dat dat niet echt nieuw is: ik heb altijd graag gewerkt. De drie dagen die ik op papier werkte, werden er regelmatig meer. Ik kruip al jaren ’s avonds of als de kinderen naar school zijn ‘nog even’ achter de computer om opborrelende inspiratie of spoedeisende klussen weg te werken. Nothing’s changed really…. Alhoewel: het is nu nóg leuker!
Op naar de Communicatiekring Nijmegen
12 mrt
Net naar een bijeenkomst geweest van de Communicatiekring Nijmegen. Sylvia van Weerden, communicatiemedewerker van de Radboud Universiteit vertelde hoe zij hun 85e lustrum organiseerden: wat komt er bij kijken, op wie richt je je, hoe verzorg je een programma dat voor ieder wat wils biedt? Nu ben ik op de eerste plaats tekstschrijver, waardoor dit soort onderwerpen voor mij minder interessant zijn. Alhoewel… voor de Acute Zorgregio Oost organiseerde ik samen met anderen een symposium en volgend jaar mag ik weer meedoen. Oren toch maar goed opengehouden dus 😉
En bovendien: het netwerken tijdens zo’n bijeenkomst is geweldig! Niet omdat ik hoop om extra brood op de plank binnen te halen, maar om toch een beetje ‘collega-gevoel’ te hebben en ervaringen uit te wisselen. Liep meteen tegen iemand aan die ik alleen nog maar vaag digitaal kende: Hanneke van Stokkom van het vrouwennetwerk LIO (Ladies in Online). En dan blijkt de real life-versie nóg leuker dan de digitale!
Laatste reacties