Blog

Maar een paar mensen zijn op de hoogte van mijn laatste bevlieging. De man met de twee herders wiens honden ’s ochtends rond dezelfde tijd poepen als de mijne. En mijn lief en jongste zoon. Tegen de tijd dat zij de badkamer instappen, zien ze mij al langshoppen over het pad achter ons huis. De andere kinderen missen mijn kunstje, omdat ze te lang op één oor liggen. Mijn ouders missen het, omdat ze 100 kilometer verderop wonen. Mijn zusje mist het, omdat ze 7000 kilometer verderop woont. Maar ondertussen is het feit een volgroeid FEIT aan het worden: ik loop hard.

En da’s een bijzonder eigenaardige omstandigheid. Van oudsher is mijn zusje de atletisch gevormde sportieveling die moeiteloos hardloopt, buikspiert en opdrukt. Mijn forte zit meer in de consumptie van taaie toffees, de wat hardere dropsoorten en kaiserbroodjes met witte chocola. Gaat moeiteloos naar binnen. En vervolgens net zo makkelijk door naar de linker- en de rechterbil. Aan mijn lijf geen miezerige, gespierde billen. Wie in mijn anatomie een hamstring weet te ontdekken, is een knappe jongen. Ook de benen zijn alom aanwezig: helaas niet in lengte, maar ter compensatie dan weer wel in de breedte. 

Maar wat héb ik al die jaren genoten van al de verboden vruchten die ik mezelf toestond. Schuldgevoel leek me een nutteloze vervuiling van mijn Vreetzame Walhalla: beter prop je gewoon door. Tot er een dag aanbreekt waarop het ineens anders moet. Zonder (merkbare) goddelijke interventie zag ik het licht. Ik beoefen nu al bijna een jaar met matig succes de voedselreductie en betreur ten zeerste dat ik me op de loze dagen beter voel dan op de propdagen: dat garandeert voortzetting van deze ellende tot diep in m’n pensioen. En toch, en toch. Hard gaat het niet, maar ik ben natuurlijk kilo’s kwijt. Dat scheelt een maat, soms twee. En dat oogt toch wel pretzaam. Ik doe m’n best het weg te drukken, maar ik voel  af en toe dat ik glim van trots. Beetje gênant.

Maar ook motiverend to keep the good works going. En om door te schieten. Want nu heb ik in een onbewaakt ogenblik ook nog de sigaret aan de wilgen gehangen. En we weten wat dat doet met de weegschaal. Die raakt overstuur en zendt berichten door die we niet willen ontvangen. Ik verrek het om weer zwaarder te worden. En ik verrek het om nóg minder te eten, tis verdorie geen hongerwinter: de lente komt eraan! Dus moest het calorieënverbruik omhoog. De drie sportschoolsessies per week zouden mijn verse verschijningsvorm niet in stand kunnen houden, dus zocht ik naar geschut dat zwaar genoeg was om mijn lichtheid te verdedigen. Sinds een maand draaf ik nu zes ochtenden in de week achter ons huis: minstens vijf, maar vaak ook zes kilometer. Heen en weer, heen en weer: met de walkman (bestáát dat fenomeen nog?!) op het hoofd en de twee honden als stoottroepen voor me uit passeer ik m’n eigen huis een keer of zes. De man met de poepende herders – om half 7 ’s ochtends de enige mens – vervloekt me waarschijnlijk: zijn reu houdt van rennend vrouwenvlees. Het vrouwenvlees beantwoordt die liefde niet. Hondje (45 kilo) moet dus aangelijnd blijven. Jammerrrrr…

Ik verkeerde nog in de preconceptionele fase toen Van Mierlo beviel van Democraten 66. Hij was een jonge God, ik was min drie. Hij was ook tien jaar ouder dan mijn vader, waardoor er 38 jaren tussen ons liggen. Die zijn echter niet onoverbrugbaar. Sterker: ik was verrekte jong toen mijn oog op de man-met-de-vele-voorletters viel. Mijn oog bleef daar ook liggen. ‘Door Van Mierlo hield je zelfs van politiek’ kopt de Volkskrant vanmorgen. Nah…, ik weet het niet. Door Van Mierlo hield ik gewoon van Van Mierlo. Die rustige, intelligente uitstraling. Die grote handen. Dat grote, lange lijf. Neigend naar te zwaar en dus precies goed. De donkere, sonore stem. Bourgondisch, en toch ook wat somber, zonder échte Anschluss met de wereld om hem heen.

Na zo’n lofzang zou je verwachten dat ik nu met wat prachtige, beeldende herinneringen op de proppen zou komen. Maar mijn geheugen is niet mijn sterkste punt. En laat het dus inderdaad afweten: de betrouwbaarheid van onbetrouwbaarheid. Ik ga ook niet op internet struinen om toch wat bladvulling te genereren. Want eigenlijk is het wel mooi: HAFMO laat bij mij gewoon een niet nader te definiëren zweem achter van intelligentie, humor en ‘lijf’.

A Dieu!

Opgegroeid in weelde, maar opgevoed met mate. Dat gaat mis. Uiteindelijk. Vandaag: door een fancy koffie-automaat. Kijk, ik ben ‘best wel’ van deze tijd. Ik weet al jaren van de hoed en de verspillende rand. Voor alles bestaat een machien, en voor elk kledingsetje een bijpassende schoen. Waarom op één been staan, als je er ook twee kunt gebruiken? Vooral omdat schoenen per setje verkocht worden. Waarom kiezen als de optie ‘doe mij maar alles’ ook bestaat? Ik ken die wereld en kijk er niet van op. Maar dan, vanmiddag, net na lunchtijd. Ik loop het bedrijf van een klant in. Meld me netjes bij zijn secretaresse, die me vraagt even te wachten. Of ik een kopje koffie wil? Dat wil ik niet, maar ik zeg ‘ja’. Ik voeg er meteen aan toe dat ik mezelf zal bedienen, om haar tijd te besparen.

Vol vertrouwen draai ik mijn lichaam richting keukenblok, in de volste verwachting (als ik al enige bewuste hersenactiviteit ontplooide) daar de mij bekende koffie-automaat aan te treffen. Best een geavanceerd ding, maar inmiddels zonder geheimen voor ondergetekende. Duidelijke icoontjes, dus een kind kan de was doen. Vooral het type kind dat geen koffie lust en dus alleen het plaatje met heet water hoeft aan te prikken. Staat daar verdorie ineens een enorm (ENORM!) bakbeest, Italiaans design, veel bling, bling, beetje retro. Sjiek de friemel! De adem stokt in mijn keel. Echt hoor: in dat soort situaties ben ik zó bang, zó bang dat ik niet in staat zal zijn om de werking te doorgronden. Want welke knop moet je hebben? En waar moet het kopje verwachtingsvol met z’n opening paraat staan?

Terwijl ik mezelf razendsnel moed in praat – want waarom zou ik nu de enige mens in het pand zijn die dáár geen heet water uit kan halen – plaatst een heerschap achteloos zijn kopje onder een zilverglimmende toeter. Achteloos, want ondertussen zijn zijn ogen gericht op de collega met wie hij praat. Hij trekt aan een hendel (ik ben niet alert genoeg en mis dus de exacte modus operandi), tikt bijna blindelings op een icoontje en zie daar:  koffie! Daarna ben ik aan de beurt. De heren laten me aan mijn lot over, volkomen onwetend van de hijgerige paniekstatus van mijn brein en lichaam. Wat had die actie met die hendel te betekenen? Hoe voorkom ik dat ik straks die volledige toeter amputeer van de rest van het apparaat? En áls dat al gebeurt: waar verberg ik de brokstukken dan? En waar mezelf? En braakt die toeter ook heet water uit of doet de slurf een eindje naar links dat?

Tis natuurlijk allemaal te bespottelijk om los te lopen: dat apparaat, maar ook mijn overspannen reactie op iets wat ik weliswaar ken als fenomeen (groot, duur, blingbling), maar niet als gebruiksartikel (mijn ouders doen het gewoon met een keteltje water :-S) . Voordat ik met dat hete water aan de slag ga, laat ik wat koele Zen tot me komen en een split second later: voila!

Sweerts de Landas…. Van ‘voren’ heet hij vast Roderick. Of Charles. En hij is van adel: Roderick baron Sweerts van Landas. Een naam die klinkt als een klok en je meevoert naar prachtige landhuizen, politieke arena’s of chemische experimenten. Hij moet in ieder geval iets van belang hebben gedaan, want ik liep vanavond door zijn straat. Prachtige oude huizen steken hun lange nekken boven me uit. Een harde, snijdende wind en ijskoude regen gieren over het plaveisel terwijl het daglicht wegvlucht. Tis bijna een film. Ieder moment kon Sweerst van Landas himself met wapperende jaspanden uit een steegje opduiken en me de stuipen nog verder op het lijf jagen.

Er gebeurde natuurlijk helemaal niets. Na 300 meter vond ik het goede huisnummer, klom een hoge, stijle trap op en stortte me in een oergezellige borrel van het Digitaal Communicatielab in Arnhem. Met dank aan Hanneke en Marco!

Net toch even gegoogled op Sweerts de Landas. Hij is dood. Heel dood. Zoals meestal wanneer je naam aan een straat gegeven wordt. Maar hij was nóg chiquer dan het straatnaambordje deed vermoeden: officieel is het Sweerts de Landas Wyborgh. En hij heette geen Roderick, maar Emile Claude…. Baron én burgemeester van Arnhem.

Op vrijdagavond stelt mijn brein weinig eisen. Het verkiest een diagonale of horizontale positie van het lichaam en een low-profile programma op de kijkdoos. Aldus geschiedt vrijdag na vrijdag. Ik ken dus het hele talentenjachtgebeuren op m’n duimpje. In den beginne gebruikte ik mijn onontwikkelde kinderen nog als excuus, maar daar kom ik niet meer mee weg. De kinderen zijn ouder en vooral wijzer geworden: vaak bezichtig ik moederziel alleen (en dus zonder geloofwaardige smoes)  de sliert wannabees die op zo’n avond voorbijtrekt. Ik voorzie ze van commentaar: altijd opbouwend, altijd scherp. Maar laat ik naar mijn ‘pointe’ toewerken: Waylon.

Waylon schitterde in de minst aantrekkelijke show, Holland’s got talent. Hij deed daar James Brown. En stal mijn hart. De jongen heeft een ge-wel-di-ge stem, maar ook ge-wel-di-ge ogen, ge-wel-di-ge wenkbrauwen, ge-wel-dig haar en is oorverdovend sexy. En ja, hij is ook ietwat ondermaats, maar daar heb ik helemaal geen last van. Mijn man was niet bijzonder te spreken over Waylon. Terwijl hij toen nog onwetend was over de aantrekkingskracht die dit heerschap op zijn echtgenote uitoefende. Maar ‘het vrouwtje’ had eens een keer gelijk: Waylon tekende bij Motown en bracht een cd uit. En de zwijmelaar kreeg haar held cadeau van haar lief, nou ja: z’n stem. Iedere ochtend ren ik met Waylon door het park achter ons huis: vier kilometer lang samen genieten. Behalve als m’n oortje uitvalt, dan doe ik het even alleen. Eén verzoek voor de volgende cd: een ander tempo, zodat ik beter in kadans blijf.