tekstbureau nijmegen
Blog
Symposium Acute Zorg Anders wordt vervolgd
10 mrt
Afgelopen donderdag organiseerde AZO het symposium Acute Zorg Anders: een programma voor meldkamercentralisten, GHOR-medewerkers, maar vooral ook ambulance- en SEH-verpleegkundigen. Ik heb dit symposium als erfenis van mijn vaste baan bij AZO meegenomen mijn freelancersbestaan in. Toen ik nog in dienst was van AZO trokken collega Sivera en ik als gedeeld projectleider de kar. Het leek niet handig mij halverwege de rit uit te laten stappen, dus heb ik het project tot het zoete einde toe mogen begeleiden. En het was gááf! Tot nu toe alleen maar positieve reacties en een opkomst waar we voor zo’n eerst keer een puntje aan kunnen zuigen: 112 deelnemers in totaal. Toeval: 112 -> 1-1-2?
Een half uurtje geleden komt het bericht dat AZO volgend jaar opnieuw een symposium over de Acute Zorg organiseert. En: of ik weer mee wil doen? Super: graag!
(Te) kort jurkje?
28 feb
Als freelancer moet je zakelijk zijn. Contacten zoals je die met collega’s hebt, zijn soms wat lastig. Tegen opdrachtgevers kan ik niet gaan foeteren over werkdruk, korte nachten, onzekerheden en al helemaal niet over andere opdrachtgevers. Maar wel over te korte jurkjes? Waar veel been onderuit komt? Mijn been?
Vandaag zat ik met opdrachtgeefster Maret aan tafel. Wij hebben het leuk samen. Terwijl we de noten kraken die gekraakt moeten worden, passeren er altijd wat kwinkslagen en wat persoonlijker opmerkingen. Deze keer verzeilden we in een discussie over de lengte (eigenlijk ‘korte’, maar dat is nog geen woord in deze betekenis) van mijn jurkje.
Ik kocht het samen met mijn twee dochters. De oudste vond het niet kunnen: ‘Je hebt gewoon teveel been, mama. In de breedte, niet in de lengte’. Ze heeft helemaal gelijk: qua beenlengte heb ik niet vooraan gestaan, qua eetlust wel en dan ontwikkel je een soort olifantenpootjes. Maar mijn jongste dochter vindt dat dan weer dermate lief (ja dames: zo kunnen we onze minpuntjes óók bekijken!), dat ze zegt dat ik die stampertjes gewoon moet laten zien. Ergo: jurkje werd aangeschaft.
Terug naar Maret. We babbelden wat heen en weer over het al dan niet bedekken van mijn soort benen; toen ik haar kamer alweer had verlaten, stak ze nog even snel haar hoofd om de hoek om een oplossing achter me aan te roepen: ‘broeken dragen!’. Een bijzonder prettige, vrolijke manier om mijn weekend in te gaan. Of gaat het te ver? Moet ik proberen meer afstand te bewaren? Misschien wel, maar ik kán het niet en wil het niet: ik ben klef. Met tekst en met mensen. Ik geloof dat ik dat zo wil houden!
Kleffe tekst
27 feb
Ik ben redelijk klef. Bovengemiddeld, za’k maar zeggen. Waarschijnlijk word ik daarom regelmatig gevraagd voor personeelsbladen en voor arbeidscommunicatie: daar kan ik me lekker uitleven op het saamhorigheidsgevoel. Heerlijk!
Als ik dan m’n interviews heb gedaan en m’n tekst heb uitgetikt, schuif ik bij de opdrachtgevers aan tafel voor hun zegen. Doorgaans zijn zij wat meer down to earth, nuchterder en geraken we in een ‘discussie’ of mijn verwoording hier en daar niet een beetje té is….
Ik ben blij met die feed back. Het is goed als een ander kritisch naar je teksten kijkt en bovendien schrijf ik óók voor de minder kleffe medemens; fijn dus dat ik rechtstreeks met hen heen en weer kan praten over de precieze toon. Het eind van het liedje is altijd hetzelfde: ik een beetje water bij de wijn, zij een beetje water bij de wijn en dan ‘staat’ ie als een huis! Vinden wij….
Collega's: ik kan ze missen
12 feb
Ik sta nu zes weken volledig op eigen benen: geen vaste baan meer naast mijn freelance schrijverijen. En waar ik bang voor was – dat ik collega’s zou missen – is niet gebeurd: ik red me prima! Maar voor mensen zich voor het hoofd gestoten voelen: mijn collega’s mis ik wel, als mens. Alleen het algemene verschijnsel ‘collega’ blijkt niet zaligmakend voor mijn well being.
Ik zit veel alleen tegenwoordig: lekker achter m’n pc mooie teksten maken. Maar ik ben minstens zoveel op pad: afspraken met opdrachtgevers, interviews, afstemming met ontwerpbureaus voor de opmaak van teksten, contacten met fotografen voor het aanvullende beeldmateriaal. Mijn leven is voller dan ooit met veel mensen uit verschillende hoeken: leuk om met en voor jullie te werken!
Hemofilie BehandelCentrum
29 jan
Het Hemofilie BehandelCentrum (HBC) in Nijmegen wil zijn nieuwsbrief een opfrisbeurt geven. De brief richt zich vooral op patiënten, maar in tweede instantie ook om (mede)behandelend artsen. Zo’n dubbele doelgroep kan lastig zijn, maar is niet onmogelijk.
Het HBC heeft de teksten altijd zelf geschreven en wil die persoonlijke touch graag in stand houden, maar tegelijkertijd een professionaliseringsslag maken. Daarom riep de redactie de hulp in van Jenny Jansen van Final Design om een eigentijdse opmaak te ontwerpen, en van Ipscript om de eigen teksten nét dat beetje extra te geven.
Jenny en ik kennen elkaar al van een eerdere opdracht. Leuk om weer samen aan de slag te gaan. En minstens zo leuk om samen met de redactie van het HBC hun nieuwsbrief een stap verder te helpen!
Twee deadlines in een week: niet aan te raden
21 jan
Soms loopt je planning wat uit de pas met wat je klanten willen. En dan? Waar de een de vinger aan de pols houdt en polst of er wat kan schuiven, roept de ander gewoon JA!! Ik ben die ander. En ik ga nu niet beweren dat het koude zweet me niet af en toe uitbrak, ik ga niet zeggen dat ik er soepel doorheen ben gefietst. Maar ik heb het wél gehaald en het was nog leuk ook.
Jaarverslag
Voor Acute Zorgregio Oost (een afdeling van het UMC St Radboud) mocht ik het jaarverslag schrijven. Geen gortdroog verhaal met een aaneenschakeling van feitjes en grafieken, maar een verantwoording over 2008, gelardeerd met mooie interviews. Veel op pad geweest dus, met leuke mensen gesproken en dankzij hun enthousiaste input goede teksten geproduceerd. Ik had bovendien de hele coördinatie in handen: contacten met de mensen die (delen van) tekst aan moesten leveren, afstemming met fotograaf Bob Walker, regelmatig overleg met de mensen van de opmaak. En we hebben het gehaald, samen!
Nieuwsbrief Service@Work
En ook al voor het UMC St Radboud ben ik elke zes weken verantwoordelijk voor de teksten en de coördinatie rondom de nieuwsbrief van het grootste organisatieonderdeel binnen dat ziekenhuis: het Servicebedrijf. Dit personeelsblad voor circa 1800 medewerkers heeft de perfecte mix gevonden tussen persoonlijk en beleidsmatig. Voor elk wat wils. Ik schreef al eerder hoe belangrijk het is om de juiste informatie, de juiste toon in dit soort bladen te pakken. Je wil mensen informeren, interesseren en aan je binden. Luister je niet goed naar wat ze willen horen, dan kun je je tijd en geld beter anders besteden. Het Servicebedrijf weet hoe het moet.
Kortom: als je twee grote klussen op één dag af moet leveren, moet je jezelf eens achter de oren krabben voor je ze accepteert. Ik weet het… Maar ik weet ook, dat ik een volgende keer gewoon weer JA! zeg. Ik ken mezelf 🙂
Zakelijke, maar sprankelende site graag
05 jan
Komt een vrouw bij Ipscript…. Begin december, Sinterklaas was net in het land, meen ik, meldde zich een projectmanager Zorg en Welzijn bij Ipscript: Anja. Of we een site wilden bouwen voor haar bedrijf en haar wilden helpen bij het schrijven van de teksten. Tuurlijk wilden we dat: leuk!
En dan begint het aftasten: in welke branche zit ze, welke klantenkring wil ze bereiken, wat voor kleuren passen daarbij, wat voor lay out, welke tekst? Eerst maar eens investeren in de vrouw achter de ondernemer: wie is ze, hoe komt ze over, what makes her tick?
Anja zei van zichzelf dat ze 1001 ideeën had over hoe het er uit moest gaan zien, maar dat ze niet consistent was in haar plannen. Wilde ze sober en to the point? Of toch maar sprankelend en vrolijk? Door er een middag goed voor te gaan zitten en ook daarna zeer regelmatig af te stemmen, kanaliseerden we haar én onze ideeën tot een zakelijke en tóch sprankelende site. Omdat Anja een zakelijk, maar ook sprankelende vrouw is…
Wie op zoek is naar een enthousiaste projectleider of graag ondersteuning wil bij het opstarten van een eigen bedrijf kan terecht op www.anjasenhorst.nl.
Heel veel succes Anja!
Een vrouwenhand en een paardentand….
28 dec
Mijn eerste kerst als ondernemer. In mijn ‘vorige’ leven was het duidelijk: met kerst konden de voeten op tafel en het mondje roerde zich bijna constant: ofwel door geluid te produceren, ofwel door ergens op te kauwen ;-).
Nu is het anders. Er lag een flinke stapel werk op me te wachten en ik moest moeite doen me even in te houden. Mijn lief en vier bloedjes hebben tenslotte ook recht op aandacht. Maar het is me gelukt: kerstavond en de twee kerstdagen ben ik ver van de computer gebleven en heb ik zelfs kans gezien om het denken aan wat nog moet en hoe dat dan moet even stop te zetten.
Maar daarna: snel weer aan de slag gegaan. Kleine opdracht weggewerkt, andere dingen vast voorgekookt, wat research gedaan voor afspraken in de laatste week van het jaar.
Mijn oma zei altijd al: ‘een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil.’ Kortom: ik ben er weer klaar voor!!
Vrolijk kerstfeest!
23 dec
Alleen de die hards werken nog een dagje of twee. De meeste mensen zitten al rond de kerstboom. Tijd voor gezelligheid en saamhorigheid. Ik wens jullie allemaal heerlijke, feestelijke dagen: laadt de batterij lekker weer op en geniet!!
Afscheid van AZO
18 dec
We combineerden onze kerstborrel dit jaar met een afscheid. Mijn afscheid. En het was gewéldig. Het was als een grote, gezellige familie en ik ben overspoeld door cadeaus en onverwachte gasten, die illegaal toch even kwamen binnen wippen.
De opbrengst? Vier bossen bloemen, een prachtig Engels boek (ik begin zaterdag te lezen, Hans ;-), flessen wijn, ‘balletjes’, een reiswekker met key cord en een enorme bon van Ici Paris. Lucien sprak zulke lovende woorden, dat ik hem na drie zinnen gewoon moest onderbreken om te laten weten, dat het niet om een grafrede ging. Maar de gezelligheid was eigenlijk nog het allerfijnst: ik heb iedereen aan de ‘borstels’ (= borst) kunnen drukken in de wetenschap dat ik ze de volgende dag gewoon weer zou zien.
Ik heb namelijk nog 24 uur te gaan en daar ben ik blij om: ik ben niet goed in afscheid nemen, dus ik rek het zolang als mogelijk. In de vakantie ben ik dus gewoon nog voor ‘mijn cluppie’ aan het werk. Vanaf 1 januari is het pas echt voorbij…… ;-(
Laatste reacties