Blog

Ik begin te desintegreren: de onderdelen vallen er nog nét niet af, maar bepaalde ‘lichaamsfacetten’ laten hun actieve rol steeds meer varen.

Anderhalf jaar geleden begon mijn rechterheup op te spelen en hij speelt nog steeds. Ik zou beter een  laag-bij-de-grondser leven gaan leiden, maar aangezien ik met hakken geboren ben, is dat een lastige. Omdat het tijdtechnisch gezien het snelst is zelf een diagnose te stellen, heb ik besloten dat de heupproblemen voortkomen uit tekortschietende lengte van het rechterbeen. Feitelijk zijn beide benen te kort, hoogpotigheid is geen forte van me. Maar wie een kort linkerbeen heeft en een nóg korter rechterbeen gaat hobbelen en overbelasten. De heup trekt nu met voortdurende signalen aan de bel.

Maar omdat ook mijn oren niet meer naar behoren werken, hoor ik de alarmbellen gelukkig niet rinkelen. Nu heb ik echter ook problemen met mijn rechterduim. Het scharnier hapert pijnlijk als ik de duim naar links uitklap. Wat een mens verbazingwekkend vaak doet op een dag, weet ik inmiddels. Dokter Hakstege houdt er door deze bijkomende problematiek rekening mee dat de heupdiagnose niet accuraat is geweest, wellicht is er sprake van reuma-achtige kwalen. Ik hou mijn hoofd echter flink in het zand. Het zit daar goed!

Tijdens mijn dagelijkse hardloopsessie traden hedenochtend ook nog eens scheuten op aan de linkerzijde van het lichaam: buitenzijde enkel. Het is daar niet helemaal kits, maar bikkel als ik ben, liep ik ‘door de pijn heen’. Ten slotte hebben ook mijn ogen in de gaten, dat ik inmiddels 40 ben. De aanschafkosten voor een bril heb ik mezelf weten te besparen door voorlopig ook over deze achteruitgang nog in denial te blijven.

Maar ik voorzie dat ik zeer binnenkort ben verworden tot een bezienswaardigheid: een vrouw zonder rechterhand, zonder rechterbeen, zonder oren, zonder ogen en zonder linkervoet. Er blijft dan een asymmetrische homp vlees over die weldra flink zal groeien: fatsoenlijk sporten is niet mogelijk in deze incomplete status, gewichtsaanwas is dan onvermijdelijk. Ik zoek nog wel iemand die me wil komen duwen. Anyone?

Op speciaal verzoek van één van mijn lezers, plaats ik hier een ernstiger geval van desintegratie:

 Vandaag eindelijk, en veel te laat, de daad bij het jarenlange woord gevoegd: ik ben weg bij de paus en zijn kompanen.

De paus zal op het eerste gezicht best tevreden zijn over ons. Ons gezin lijkt tenslotte een beste aanwinst voor de kerkelijke kudde met wel vier (bepotelbare) kindertjes. Kom er nog maar eens om anno 2010. Dit specifieke kwartet is echter het voortvloeisel van twee geloven, dus we weten wel wie tussen pa en moe in lag toen de conceptie tot stand kwam. Om satan nog wat extra te matsen, is er ook geen ene van gedoopt. Niet door ons tenminste. Oma Truus, inmiddels bijna 93, stond in het verleden bekend om haar doopacties in het grijze circuit. Zonder de onwillige ouders daarvan op de hoogte te stellen, duwde zij borelingen efkes met het hoofdje onder de kraan van haar eigen keukenblok. Om hun zieltje veilig te stellen. Het kan zijn dat onze kinderen diezelfde weg zijn gegaan…

Ik ben nooit erg tuk geweest op de kerk. Het is een log, conventioneel instituut waarin ik niets herken en ook voor het ceremoniële loop ik niet warm. Dat argument geldt waarschijnlijk voor velen, maar de kerk is als een schaap dat op zijn rug terecht is gekomen: niet bij machte om mee te bewegen en opnieuw op te staan. De kerk staat feitelijk als een verlamde chipolatapudding met van paniek opengesperde krentoogjes op tafel te wachten, te hopen dat we tóch een hapje nemen. Misschien wel twee.

Het zal inmiddels duidelijk zijn dat ik ben uitgegeten. Inderdaad omdat dat instituut eeuwen achter de feiten aanloopt. Maar vooral omdat ik het on-ge-loof-lijk vind wat dat instituut de wereld inslingert. We mogen niet homosexueel zijn. En waarom dan wel niet? Doen we daar iemand kwaad mee? Zolang het om ‘consenting adults’ gaat, is er toch niets aan de hand? We mogen geen condooms gebruiken, ook niet als we met bosjes tegelijk neervallen tot een heel continent in ellende gewenteld is. Nee, dat snap ik wel: Jezus en zijn vader hebben rond het jaar nul écht gedacht dat het uit elkaar rukken van gezinnen, het ouderloos maken van kindertjes, financiële rampspoed en een afschuwelijke dood verreweg te prefereren waren boven een afname van de bevolkingsaanwas. Als er in Godsnaam maar kinderen geboren worden – en er weer een RK-streepje bijgezet kan worden – dan mogen ze, ná hun doop, rustig doodgaan aan AIDS. Da’s beter dan niet geboren worden, want dan hebben we dat streepje niet, he? En waar komt het ridicule idee vandaan dat de roomse rakkers van sex verstoken moeten blijven? Niet van Jezus hoor; denk maar niet dat die op een houtje zat te bijten.

Tis beter nu met mijn gefoeter te stoppen: ik ga een postzegel plakken. En dan een loopje maken naar de brievenbus. Ik heb post voor de paus…

Vóór de hoofdingang van het UMC St Radboud staat Huize Heyendael, een prachtig kasteeltje. En hoelang ik inmiddels ook al over het terrein van het ziekenhuis loop – en dat is járen en járen omdat ik ooit behept was met een paardengebit waar de tandendokters in de Achterhoek geen raad mee wisten én haalde op tienjarige leeftijd m’n linkerduim dermate vakkundig open aan de rand van een conservenblikje dat de buig- en strekpees kwam te overlijden – dat kasteeltje zie ik nog steeds.

Vaak vallen dingen je niet meer op, gewoon omdat ze er altijd zijn en je er dus geen speciale aandacht meer aan besteedt. Maar Huize Heyendael is anders. Voor mij dan. Terwijl het Radboud steeds moderner oogt door de nieuwbouw, terwijl de auto’s eromheen supersonisch met de tijd meegaan, fietsen alleen nog in hybridevorm langssuizen, staat dat kasteeltje daar gewoon de tand des tijds te doorstaan. Rustig, robuust, indrukwekkend. En wakkert in dat Achterhoekse grietje dat ooit op de meest basic manier trouwde – in positiekleding op een gratis maandagochtend om haar kind niet als bastaard geboren te laten worden – een weggedrukte droom aan om ooit in gala over het bordes te schrijden.

Straks heb ik er een afspraak. Zonder prins, zonder dress code. Maar ik kan je op een boterloos briefje geven dat dat paardengebitje met bungelend duimpje nooit had gedacht daar ooit over de drempel te stappen om een training webschrijven te gaan geven.

Mijn zusje vond haar weg door het baarkanaal toen ik op de dag af 16 maanden was, en was sindsdien mijn liefste zusje. Op haar vijfde merkte ze al fijntjes op dat dat makkelijk scoren was: er zijn verder geen zusjes. En ook geen broertjes. It’s just the two of us. Maar dat doet niets af aan het feit dat ik haar op handen draag. Ondanks haar atletische lijf, waarmee ze mij onbewust wel erg met de neus op de grilligheid van genen drukt. Ondanks haar hersencapaciteit die mijn intellect reduceert tot een klef, grijs balletje cellen. Ondanks haar sportiviteit en bijbehorende spierkracht waar ik nooit aan zal kunnen tippen. Ondanks…

Zoals zij voor mij een soort boegbeeld is, zo zijn de social mediafanaten dat ook. Ik doe mee aan de digitalisering hoor: het zal me toch niet gebeuren dat de digitale ontwikkelingen volledig aan me voorbij gaan. Dus ik twitter, en verbaas me daar aan de lopende band over de scherpzinnige beschouwingen van de daadwerkelijk onderlegden. Ik schiet foto’s door naar Flick’r, en trek daar geruime tijd voor uit om tot een succesvolle afronding te komen. Ik lees over het onderwerp, en verdwaal vervolgens in wat allemaal mogelijk is. Kortom: ik voel me met grote regelmaat ongelooflijk oogloos in het digitale rijk. Alsof ik niet alleen blind, maar feitelijk zónder oogkassen uit bovengenoemd geboortekanaal ben gegleden.

Tot ik dan een mail van mijn supersonische zusje krijg. Angela woont al twintig jaar op Aruba en moet zich behelpen zonder al die geweldige tv-zenders die wij hier hebben. In april staat haar schoonmoeder op de rol van Memories. Maar zussie kan de Nederlandse zenders niet ontvangen. Dat vindt ze toch wel heel erg jammer: maakt schoonmama haar tv-debuut en kan zij er niet van genieten. Verbazingwekkend: ze heeft er dus geen benul van dat Uitzending Gemist al haar problemen op kan lossen. Ik heb dus een mail teruggestuurd met een link naar Uitzending Gemist. Komt er een bericht terug waarin ze haar onuitsprekelijke dank tóch uitspreekt, maar waaruit overduidelijk blijkt dat ze niet gezien heeft dat er een link in mijn antwoord zat geplakt. Als ze al iets gedacht heeft, was het: ‘God, wat overdreven grondig van Ip dat ze dat stukje tekst én blauw én onderstreept heeft geschreven’. Op Aruba woont dus een digitale duts. En mijn eigen dutsgevoel moet ik nog maar eens  langs een redelijker lat leggen: ik geloof dat ik toch aardig voor de grootste horde inwoners van het Rijk der Blinden uitloop.

Ik moet wel eens plassen. Eerlijk gezegd moet ik verrekt vaak plassen. Mijn blaas legt het af tegen de liters thee die ik naar binnen werk. Eerdaags zal ik me bij een uroloog moeten melden om in dagbehandeling een nieuw elastisch sluitinkje rond de blaas te laten aanbrengen; anders ga ik behoren tot de groep vrouwen die kuis de benen kruist bij nies of hoest. Met mijn moyenne blijft het toiletbezoek niet beperkt tot de huiselijke pot. Ik doe altijd een afscheidsplas voor ik naar een afspraak ga en weet dan nipt de toiletruimte bij de klant te halen. Vermits deze zich niet buiten de actieradius van mijn blaas bevindt. Anders breng ik de firma Shell een spoedbezoekje.

Meestal red ik het minstens tot de parkeerplaats van mijn doel, en dankzij het grote aantal vaste klanten kan ik de locaties van hun toiletruimtes blindelings en tijdig vinden. Maar dan raak ik toch zó confuus van dit soort boodschappen.

Door (te?) spoelen knop 5 seconden vasthouden….

Huh?