Blog

Om 12 uur vanmiddag begon het gebonk. En het gaat nog tot zeker 12 uur vanavond door: Emporium 2010 in Nijmegen-West.

Ik denk dat ontzettend veel mensen ontzettend veel lol gaan hebben. En dat vind ik dan weer ontzettend fijn. Vooral omdat het festival vorig jaar totaal verregend is. Maar ik vind het nog ontzettend fijner als we het weer achter de rug hebben. Moeder wordt oud: moeder houdt niet van ‘die herrie’.

Dank aan iedereen die kaarsjes opstak en biddend neerknielde: Kees is terecht.

Gisteravond toch maar een rondje gaan lopen om Kat Kees te zoeken. Tegen beter weten in, want waar begin je; noord, oost, zuid of de rest? En eerlijk gezegd had ik de bidprentjes al klaarliggen: Kees was vast al in de Heer ontstegen.

Eerst maar eens richting boomgaard, 200 meter verderop. Dochterlief en ik hadden onze winterjassen aan, de nekken als schildpadden ingetrokken, want koud en nat. Na een loopje van twee minuten openden we onze keeltjes om lokroepen te verspreiden. En: ssssttt…. wat was dat…? Een kat gaf antwoord. Wij weer kirren, hij weer mauwen. Steeds een stukje naar de bron toe. Om een verhaal dat ik heel lang kan uitspinnen toch maar kernachtig te houden: binnen twee minuten na de aanvang van onze zoektocht troffen we een totaal verzopen Kees, tot op het bot verkleumd, maar zonder lichamelijke kwetsuren. Hoe zijn psyche eraan toe is, bepalen we de komende dagen wel.

Wie heeft nog een Lowlandskaartje tegen een goede prijs? Want wij zijn over onze toeren. Hysterisch bijna. We blijken niet drie, maar slechts twee kaartjes voor Lowlands te hebben. In augustus moet dus een vader kiezen uit zijn kinderen: neemt hij zijn zoon of zijn dochter mee? Wie bespaart hem die keuze?

Tegen beter weten in stuurde de moeder van voornoemde kinderen onderstaande mail naar de reguliere kaartverkopers:

De meeste paniekaanvallen uiten zich door een hysterische blik, verkrampte spieren en, in de ergste gevallen, hevig transpireren. Toen ik gisteravond thuiskwam en mijn man in een hevige lachaanval voor het raam zag staan, hield ik dus geen rekening met een drama. Zijn wapperende armen wezen er echter op dat spoedig verbaal contact zeer wenselijk was. Eenmaal binnen viel de bom.

Sinds haar negende gaat mijn man Ben met onze dochter Floor (nu 12) naar Lowlands; de bandjes van 2008 en 2009 zitten nog steeds om haar arm. Ze zijn allebei verslaafd aan ‘highly acclaimde’ muziek. Dit jaar wilde ook zoon Bart (15) mee: het perfecte uitje om de warme banden nog wat aan te halen. Ben sloeg bij de opening van de kaartverkoop meteen toe en bestelde drie tickets en een verblijf met vouwwagen op het camperterrein. Er was wat ‘geklooi’ bij de bestelling. Ben kreeg een foutmelding, maar alles leek uiteindelijk in kannen en kruiken. Joost mag weten waarom Ben gisteravond alles naliep – wellicht kreeg hij een tip uit hoger sferen – feit is dat hij ontdekte dat hij niet drie maar slechts twee kaarten had voor Lowlands! En geen reservering voor het camperterrein. Dat laatste was zo opgelost: gelukkig waren er nog plaatsen. Maar dat derde kaartje….. dat is er dus niet. Beide kinderen zijn te jong en te enthousiast over Lowlands om zich grootmoedig naar de ander op te stellen: ze willen allebei en de ander moet zich maar terugtrekken. Wij vinden het geen goede oplossing om één van hen thuis te laten: we danken God juist op onze knietjes dat ze smaak ontwikkelen in plaats van mee te hossen op de liedjes van onze lieve Sieneke en de beminnelijke Frans Bauer.

Ik zit nu met een man met hoofdpijn (als variatie op het welbekende thema vrouw-met-hoofdpijn), een huilende dochter en een stampvoetende zoon. Ik wil hen graag uit de spiraal van hysterie halen, maar hoe kom ik nog aan kaartjes als ik m’n vingers niet wil branden aan de zwarte markt?

Maak mij, en vooral Ben, Floor en Bart blij: elke tip, elk gebaar is van harte welkom!

Tis vandaag internationale dag tegen de homofobie. Lees ik op Twitter. Spreekt me wel aan, want ik heb zelf ook een fobie. Voor verkeer. Die is nog enigszins gefundeerd: ik heb drie puberende kinderen – en een vierde die er hard naartoe werkt – die zich bij nacht en ontij op straat bevinden. Dan rijdt zo’n kluit hormoongevulde jongens en meisjes lachen-gieren-brullend naar huis. Of hun lampen het doen en of ze netjes in colonne rijden, interessert ze geen snars. De gebeden van hun ouders moeten hun het vege lijf redden. En meestal worden die verhoord. Fobie-reductie is dus op z’n plaats: ik blijf daaraan werken.

Maar die angst voor homo’s? Wat moet ik daarmee? Ik heb niets tegen homo’s, denk zelden over het fenomeen na. Want als Jantjes op Pietjes vallen, blijf ik buiten schot. En als een Marietje op mij valt, zie ik dat als een compliment. Wel een dead-end street, want bij mij valt op dat gebied niets te halen. En als één van mijn kinderen van de ‘andere kant’ blijkt? Als het geen ver-van-m’n-bed show meer is? Dan heb ik maar één zorg: dat de spoeling dunner is en ze dus minder gelijkdenkende visjes in de vijver hebben.

‘De homo’ komt alleen in mijn gedachten voor als ik Benedictus weer op tv tegen kom. Die man haalt het ergste in me boven. Omdat hij tegen homo’s is, omdat hij tegen condooms is en omdat hij de nu ook nog de personificatie van kindermisbruik is. Omdat hij en zijn kerk anderen de maat nemen, maar laks zijn als ze zelf totaal scheef op de schaats staan.

Ik ben benieuwd hoeveel jaar het nog kost voor we – de kerk incluis – in ‘mensen’ gaan denken. Of ze nou met zweepjes, vibrators, mannetjes, vrouwtjes of als missionarissen aan de slag zijn. Als het de volledige zegen van de betrokkenen heeft, krijgen ze die ook van mij. 

Zolang ik er maar niets over hoef te horen, want mijn tongriem is niet ingesteld op dat onderwerp.

Onze fietsende natie kent minstens één afvallige: c’est moi. Ik heb noodgedwongen natuurlijk ook de nodige kilometers weggetrapt: een mens wordt niet met rijbewijs geboren. Maar sinds m’n 18e ontwikkelde ik vooral m’n rechter enkelspier. Als die al bestaat. ‘Gassen’ kan ik als de beste!

Zo’n instelling laat natuurlijk sporen na. Ik heb best wel veel been. En veel kont. Vooral in mijn  jongere jaren zag ik de aanwas van lillend vet met lede ogen aan, maar de voluptueuze vormen konden me (letterlijk) niet bewegen tot actie. Ben ik buitenshuis, dan zit ik in een auto. En dat blijft zo. Om mysterieuze redenen werd ik vlak voor m’n 40e verjaardag getroffen door een gezondheidsaanval. Die duurt nu al bijna een jaar en lijkt dus een structureel onderdeel van mijn leven te vormen. Fietsen is nog steeds uit den boze, maar ik bevind me wél drie keer in de week in de sportschool en loop hard: zes keer per week vijf kilometer. Petje af voor mezelf!

Ondertussen wacht mijn fiets lijdzaam af tot er zich een spaarzaam moment van gebruik voordoet. Steeds vaker wordt hij bestegen door kinderkonten, aangezien ik ‘er toch niets mee doe’. Maar vooral omdat ze hun eigen ijzeren rossen totaal aan gort rijden. Slagen in wielen, verlichting die niets meer presteert, bagagedragers die sneuvelen, banden die met een knal hun levensadem uitblazen.

De grootste tweewielige patiënt is de fiets van Bart (15). Zijn omafiets doet mee aan alle voornoemde kwalen, behalve de bagagedragerperikelen. Voorzichtige schatting van de reparatiekosten: 100 euro. Dat is dat ding dus écht niet meer waard. Ik heb een niet-reanimeren-verklaring uitgevaardigd: het ding is dood verklaard.

Wie redt Bart? En heeft daarbij enige consideratie met de portemonnee van zijn moeder? Wij zoeken een goede fiets: heren of oma. Geen opknapper, want we hebben hier alleen maar linkerhanden voorradig. Voor maximaal 100 euro, want ik weet welke weg ook deze ‘nieuwe’ fiets zal gaan. Maak ons blij!