Blog

Mijn zoon vertelt aan tafel dat een van zijn klasgenoten een pruik draagt, een hele dure. Hij had er niets van gezien, het meisje heeft het zelf gemeld. Misschien omdat ze bang is dat het peperdure ding tijdens een gymles op eigen gelegenheid onverwachte en ongewenste verplaatsingen tentoon spreidt. Ze heeft een ziekte ‘met een moeilijke naam’. Gelukkig: geen kanker, die ziekte is lastig, maar de naam makkelijk. “Dan weet jij het wel, he mama?” Ja, mama weet het: alopecia. Een vroegere buurman van ons had het ook, en een oud-collega van me. Die laatste wierp na jaren zijn pruik van zich af en ging met een biljartbal de rest van z’n leven tegemoet: stond veel beter!

Maar de pruiken zijn daarmee niet de wereld uit. In mijn mailbox vond ik een suikerpruik. Klinkt ontzettend gezellig. Ik moet denken aan de kermis: een man met borstelig stekeltjeshaar wordt door de dame van de suikerspin-divisie op de kop in de suikerkuip gehouden. De roze, plakkerige substantie hecht zich aan zijn haar. En de man loopt de rest van de dag ongelooflijk voor paal.
Suikerpruik: het zou ook een klein beestje kunnen zijn. Zoals een pantoffeldiertje. Met het blote oog niet of nauwelijks te onderscheiden, maar heel knus aanwezig in ons leven. Het diertje is natuurlijk onschadelijk, anders had het niet zo’n lieve naam.
Of is het een uitdrukking: de suikerpruik op hebben? Als tegenovergestelde van de bokkenpruik. Kan…

Terug naar mijn mailbox, de vindplaats van de suikerpruik. We blijken er allemaal een te hebben. Het is een harig suikerlaagje aan de binnenkant van onze bloedvaten. Ik blijf gedesillusioneerd achter, mét m’n eigen suikerpruik.

Terwijl de huusklits – de huismus – verdwijnt uit de stadstuinen doet de drosophila melanogaster zijn intrede. Helaas beperkt deze zeer ongenode gast zich niet tot de tuinen: onze keuken is overgenomen door deze vermaledijde fruitvliegen. Als je opgroeit ‘op de boer’ denk je dat je alles gehad hebt. Koeien schijten dat het een lieve lust is en dat trekt vliegen aan, die houden van poep. Het plafond van het ouderlijk huis ziet nóg bruin van de vliegenkakjes. Wij hebben dat altijd maar gezien als de charme van onze woonomgeving, mijn ouders hadden drukke banen en dus echt geen tijd om elke zomer af te sluiten met een sausbeurt.

De jongste dochter vluchtte na deze bevliegde jeugd naar Aruba. Hielp niets: daar hebben ze muggen. De oudste zocht haar heil in de grote stad. Hielp ook niets: daar hebben ze de fruitvlieg. Sterker nog: ze komen er niet af. Alhoewel: de omvang van onze persoonlijke kudde doet vermoeden dat onze straatgenoten gierend van het lachen en volledig ontspannen in hun keukens vertoeven: de hele collectie 2010 bivakkeert op huisnummer 3335. In de warme dagen liep ik me de benen uit het lijf om achteloos achtergelaten glazen met plakkerige sapjes en colaresten onmiddellijk – omgespoeld en wel – in de afwasmachine te zetten. De vuilnisbak werd verbannen naar de garage. Het fruitemmertje ging met verlof. En de fruitvliegen bleven. Hun kleine maagjes bleken sneller gevuld dan ik voedselresten kon wegwerken.

Het enige voordeel van een vroegopkomende herfst (dacht ik toen nog) was de uitroeiing van onze kolonie. In mijn dromen zag ik hun lijfjes amechtig de laatste adem uitblazen, de mondjes verwrongen, de vleugeltjes een laatste poging tot activiteit uitvoerend. Niets is minder waar: augustus was qua temperatuur al geen hoogvlieger, september bakt er nog minder van. De fruitvliegen zijn echter vief als nooit tevoren. Internet vertelt ons dat een bakje natuurazijn met wat afwasmiddel een ongelooflijk aantrekkelijk zwembad vormt voor de rakkertjes. Het hele huis is inmiddels doordesemd van een zurige lucht, maar zwemmen? Ho maar! En voortplanten: toe maar!

Na uitgebreide overdenking denk ik inmiddels te snappen wat de kudde in ons ziet. Teruggrijpend op mijn jeugd en de lives ’n loves van de plattelandsvlieg: wij hebben geen koeien, maar wel een behoorlijk uitgebreide veestapel. Behalve zes mensen ook nog twee grote honden, twee katten en – sinds de buren langdurig op vakantie zijn – een cavia en een kanarie-achtig iets. Een voedselwalhalla dus voor de drosophila melanogaster. Wij vestigen onze hoop inmiddels op de winter. Laat ons bidden….

Met Twitter ligt de wereld aan je voeten. Om het enigszins behapbaar te houden (de kinderen klagen al als ik me weer ergens met m’n iPhone heb verschanst om ‘even te checken’), volg ik niet de hele wereld. Selectie is het devies. Desondanks zit ik met een man of 175, van wie ik alles wil weten. Gisteren kwam er ineens een harig mannenbeen in die Twittermassa voorbij en ik twitter er nog van….

Ik weet aan wie dat been vastzit: een concullega van me. Leuke, intelligente en sportieve vent. Niks mis mee. Met dat been ook niet trouwens. Veel donker haar, dat wel. Maar dat siert een mens. Zolang die mens een man is. Het been werd bovendien niet zomaar geëtaleerd: het diende een doel. Een keurig doel: het been ging wielrennen. De kruiszone, die in een zeemleren broekje toch wat expliciet kan overkomen, bleef buiten beschouwing.

Het been in kwestie heeft me geraakt; het bracht me op de benen van m’n lief. Die stap is nog positief: mijn man heeft prachtige voetbalbenen, al raakt hij al sinds mensenheugenis geen bal meer. Goed om zo af en toe te constateren dat het gras aan de andere kant groen is, maar dat het eigen gazon er ook nog goed bijligt.

En dan kom je automatisch op je eigen benen: da’s nooit wat geweest… Ik  heb veel been, maar dan alleen in de breedte. In de volksmond noemt men dat (waarom hebben we toch óveral een woord voor?!) zadeltassen. En van de knie naar beneden dan ook nog een asymmetrische X. Jarenlang heb ik mijn moraal hoog weten te houden met de gedachte ‘ze doen het tenminste’. Daar was waarschijnlijk geen woord aan gelogen. Zeker weten deed ik dat niet: ik gebruikte ze alleen om naar de auto te lopen.

En ineens, na 40 jaar, had ik genoeg van die olifantenpootjes. Ik ben gaan sporten, een geheel nieuwe ervaring. Het zou mooi zijn als ik nu een happy end kon creëren. Dat gaat niet gebeuren…

Ja, er is minder been, zeker. Maar er is vooral minder wang, minder borst, minder arm en minder buik. De bovenste helft van mijn lijf, waar weinig aan mankeerde, bereikt een wat uitgeteerd stadium. De onderste helft, zo overbevleesd, heeft ongetwijfeld ook aan volume ingeboet. Maar het totaalplaatje blijft hetzelfde: de wet van de verhoudingen. En toch ben ik trots op mezelf: volgens de weegschaal van mijn sportclub heb ik het lijf van een 29-jarige. En dat is knap op je 41e. Ik verdiep me wijselijk niet in het beoordelingsvermogen van deze specifieke weegschaal.

Wat een mannenbeen al niet vermag….