In het kader van ‘als je haar maar goed zit’ – in langvergeten tijden een soort van kaskraker – besteedde ik de weinige centen die ik had aan kapperskrullen. Elke drie maanden stortte ik me vol overgave in de kappersstoel van Hobbe de Vries. Ik heb het hem nooit gevraagd, maar hij moet van Friese origine zijn geweest. Of zijn ouders leden ten tijde van zijn geboorte aan een zware verstandsverbijstering. Voor 70 gulden – het is lang geleden dat ik jong was – ging ik gekapt en gekruld het puberleven weer in.

Mijn haar moet op een gegeven moment gedacht hebben: ‘dat kan anders!”

Want sinds 16 jaar heb ik een bos krullen zonder tussenkomst van Hobbe. En da’s maar goed ook, want Hobbe heeft de schaar aan de wilgen gehangen. Mensen die mij niet dagelijks tegenkomen, vragen telkens weer of ik wel zeker weet dat die krullen van mezelf zijn; zij kennen me tenslotte alleen in steile uitgave. Maar écht: ze zijn puur natuur. En ik ben er heeeel blij mee: voor mij geen steiltangen en ander moderne methodes om het haar mijn wil op te leggen. Alhoewel: hoe langer mijn haar wordt, hoe breedsprakiger de krullen. Ze groeien werkelijk tegen de klippen op. Op dagen dat alle omstandigheden haartechnisch gezien optimaal zijn (denk aan windrichting, luchtvochtigheid, wassingsfrequentie en dergelijke) heb ik een halo van krullen.

En soms bid ik dan om een beetje zwaartekracht, zodat mijn Afro een neerwaartse richting kiest en ik wat minder gelijkenis vertoont met de wederopstanding van de jeugdige, maar al wel door de bleekmakende vitiligo gekwelde, Michael Jackson….

Met het klimmen der jaren valt de winter me steeds zwaarder. Beetje truttig, maar zo is het nu eenmaal. Hoe maken we deze enorme last op mijn schouders een weinig minder zwaar? Met een zonvakantie! Maar ik hou niet van vakanties: ik ben tamelijk onthand als de tijd zich ineens in zeeën voor me uitstrekt. Waar vult men die mee? Thuis kan ik genoeg bedenken: muurtjes verven, wasjes draaien, de uitverkoop eer aan doen. Maar in den vreemde?! Ik weet het gewoon niet.

Een zonvakantie is dus geen oplossing voor mijn winters leed. Dus ga ik iedere winter thee drinken bij mijn zusje. Een week lang. Laat die meid nou al een kleine 20 jaar op Aruba vertoeven! Heb ik én zon en leut (dan wel neut).

Ik zie graag vooruit en moet dus actief regeren: boeken die reis. Al laat de zon laat zich hier nog maar net van z’n zomerse kant zien, ik ga aan de slag met crisismanagement voor de winter die ongetwijfeld weer zal volgen.

Helaas zit de planning van twee Arubareizende grijze duiven me in de weg: mams en haar zus vertoeven ieder jaar (ook al) een maand op dat heerlijke eiland. Ze vliegen medio februari weg voor de overwintering en komen halverwege maart pas terug. Dat schikt mij deze keer niet zo: ik wil namelijk m’n twee jongens meenemen in de carnavalsvakantie en dan wordt het wel erg crowded in huize Zus. Schoorvoetend en ietwat bangig heb ik even gepolst of de duifjes willen schuiven en het verlossende woord kwam zojuist, heel eigentijds via SMS: ‘Nou ja, alsof wij de baas zijn op Aruba!’

Dat zijn ze inderdaad niet, maar ik was er niet zeker van of zij zich dat realiseerden. Enfin, de weg is vrij: Angela, we komen eraan!

Over de geneugten en de obstakels van de ondernemer

Een goede band met mijn klanten is van groot belang. Dat zegt iedere ondernemer. In hoeverre daar iets van terecht komt, valt altijd maar te bezien. Maar goed, voor mij is het oprecht van belang. Jammer dat de toevoeging van ‘oprecht’ nodig is om de feiten weer te geven.

Gisteren zat ik aan tafel met een opdrachtgever in het UMC St Radboud. We bespraken de inhoud voor de volgende nieuwsbrief, maar namen ook even de tijd voor het persoonlijke. En hij gaf me een schop onder m’n kont. Een broodnodige.

Schrijver dezes is namelijk een schijtluis, excusez le mot. Ik dank mijn bestaansrecht volledig aan mond-tot-mondreclame, want ik ben te bescheiden (lees: bang) om me op ‘koude acquisitie’ te storten. U kent dat wel: u wil net de dis eer aan doen en dan belt er een pensioen- of hypotheekadviseur die een product wil slijten. Heb ik een hekel aan. En wil ik anderen dus absoluut niet mee belasten.

De projectie van mijn eigen allergie op potentiële klanten zorgt er dan helaas wel voor dat ik misschien hele leuke klussen misloop. Bij opdrachtgevers die nu juist wél op een tekstschrijver zitten te wachten. Een schop was dus nodig. En die kreeg ik: dank daarvoor! Mijn klant opperde dat ‘licht opgewarmde acquisitie’ ook een mogelijkheid is. Nou ben ik niet dom, dus die optie was al eens in me opgekomen: gebruik maken van m’n netwerk en me daar niet alleen voor de gezelligheid laten zien. Maar zelfs daar ben ik te bescheiden voor. Nee, wás ik te bescheiden voor.

Ik ben ten slotte geen meiske dat aardige verhaaltjes kan schrijven. Ik lever goede teksten, kan meedenken over doel en vorm, ben ook buiten kantooruren bereikbaar (m’n telefoon ligt naast m’n bed) en werk samen met de klant lachend maar hard naar de deadline toe. Bescheidenheid siert de mens, maar diezelfde mens mag haar professionaliteit en karakter best laten zien. 

Met rode koontjes, maar ook wel trots op mijn enorme moed, heb ik dus net een mailtje opgesteld voor iemand die ik via via ken. En nog verzonden ook! De eerste winst is binnen: bevrijdend!

De verdeling van genetische componenten is zelden zo ongelijk als bij onze Floor het geval is. Ze lijkt in niets op mij. Als ik een mannetje was geweest, had ik ernstige verdenking gekoesterd tegen de postbode die 12 jaar geleden zijn ronde liep in onze wijk. Maar ik ben haar moeder: ik heb haar niet alleen gemaakt, maar ook laten verschijnen. Ook Ben hoeft niet te twijfelen over haar verwekker: dat kind van ons is een kopie van zijn eigen moeder.

Ik hou van Ben én van mijn schoonmoeder (ja, dat komt voor), maar toch zou ik zo graag iets in Floor zien wat ik herken. Zóver valt een appeltje toch niet naast de boom? Laat ons de schepper erbij halen. Diens zoon, die wél zijn vader na-appelde was de grondlegger van een boek. Ik ken het bepaald niet van haver tot gort – het geloof is niet echt ingedaald in mijn leven – maar de bijbel vermeldt ergens ‘zoekt en gij zult vinden’. Dat klopt: ik heb iets herkenbaars gevonden in Floor. Niet in haar uiterlijk, niet in haar karakter, maar wel in haar talenten. Want als je dít al produceert op je twaalfde ben je een geduchte concurrent van je bloedeigen moeder, die toch niet onverdienstelijk presteert met woordjes.

De tekst is ongecensureerd: Ipscript en haar klonen zijn voor transparantie en maken de verbeterpuntjes dus graag wereldkundig.

I proudly present the amazing Miss Floor:

Ik voelde het. Ik voelde het echt. Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik het. Van mijn veren tot mijn kleine, beminelijke zwempootjes. Ik voelde het! Ik, slechts een simpele gans, voelde het. Eindelijk besteede god wat aandacht aan mij, ik voelde de warme zonnestralen neestrijken op mijn witte vleugels. Ik sierde het water in en wachte mijn ontbijt af. Er kwam geen ontbijt. ”Ach”, dacht ik, ”dit is vast een teken van god!” Ik at niet, dus zwom wat door het water. Het was zo fijn, in de zon. Zo warm, die eerste lente dag.

Ik besloot erop uit te gaan, en streek neer bij een boer. Ik sloop de koeienstal in. Het rook er muf en vies. De koeien stonden er niet bepaald vrolijk bij, dus vroeg ik ze ”Wat is er koetje?”. De koeien begonnen te schudden en hun uiers vlogen heen en weer. ”Dat”, begon de koe ”kan ik je niet vertellen”. Even was het stil. ”Maar”, begon de koe weer, ”maak alsjeblieft dat je wegkomt”. ”Waarom?” wilde ik nog vragen. Maar de koe was al weg. Ze gaf geen antwoord. Wat ik zag, was hevige paniek in haar ogen. Ze zag er zo bang uit, doodsbang. Ik mag dan wel een gans zijn, maar het kippenvel liep me toch over de rug.

En zo bleef ik daar, 3 dagen en 3 nachten. De koeien die niet meer praatte. De stal die muf en vies rook. De mest die niet was geruimd. Na nog eens 3 nachten en 3 dagen kwam de koe naar mij toe. Ze vroeg me wat ik hier nog deed. Ik antwoorde dat ik wilde weten waarom ik zoveel paniek in haar ogen kon aflezen, waarom ze zo bang waren. ”Gans, de mens leeft enkel nog voor geld” Ik merkte op dat er steeds meer koeien verdwenen. ”Maar beste koe,” begon ik weer, ”waar zijn al je vriendinnen heen?” De koe keek me treurig aan, ze sjokte weg en keek om. Ze leek te verstijven. ”Wat is er, lieve koe?” Ze antwoorde niet. ”Ah toe w..”

Ik kon mijn zin niet afmaken. Ik werd gegrepen door twee krachtige mannenhanden. Ze brachten me naar een ijzeren kooitje. Elke dag werd ik met een slangetje gevoerd. Mijn hok leek steeds kleiner te worden, maar dat was slechts doordat ik steeds dikker werd. Op een gegeven moment was ik te dik. Waarschijnlijk kon ik niet meer uit het ijzeren deurtje van het kooitje, want het dak van mijn kooi werd opengezaagt. Ik kon niet meer lopen, laat staan vliegen. Ik keek naar de stal waar ik die 6 dagen en 6 nachten had gezeten. Leeg. Geen één koe meer te bekennen. ”De mens leeft enkel nog voor geld”, ik voelde me misselijk worden.

Welk lot stond mij te wachten? Ik kon niet meer denken, ik was moe. TJAK. Auw, m’n nek! En nu lig ik hier. Of nee, mijn lever ligt hier. In vacuum verpakking. Ik zelf ben er niet meer. Ik had nog zo graag van het leven op aarde willen genieten. Maar de mens heeft mij het dierbaarste afgenomen, mijn leven. Ik voelde het..Nee, ik dácht dat ik het voelde….

De deur van haar kamer staat open. Door de opening zie ik haar zitten, met de rug naar me toe. Kaarsrechte schouders, haar huid glad, zacht en roomblank onder de spaghettibandjes van haar hemdje. Blond haar dat met zoveel zorg en inzet stijl wordt gehouden, golft in weerwil van al haar pogingen, tot haar onderste nekwervel. Met rechte rug leunt ze licht naar voren.

In de spiegel zie ik haar gezicht.  De felblauwe ogen hebben een zwart randje, de lippen zijn ongestift tóch dieprood, een rossige gloed op haar wangen, de wenkbrauwen zorgvuldig aangezet.

Ze lijkt al zoveel ouder dan haar twaalf jaar, van buiten maar ook van binnen. En toch, zoals ze daar naar zichzelf zit te kijken, zie je dat haar leven nog maar net begonnen is. De expressiviteit, de impulsiviteit barsten door de sereniteit waarin ze zich nu, heel even, bevindt. Als in een waas zie ik haar veranderen, de jaren snellen voorbij. Niet langer zie ik de prille puber, maar een 70-jarige vrouw. Wat levervlekjes op haar wangen, zachte lijntjes in haar gezicht. Maar de ogen nog fel, de lippen onverminderd rood. Want ze lijkt als twee druppels water op haar oma van vaders zijde. Ook zij is nog altijd mooi, al is de uitbundigheid wat afgezwakt door de wijze lessen van voorbije jaren.

Dat meisje in de spiegel is zoveel mooier, zoveel aanweziger dan haar moeder ooit geweest is. Ze ziet me kijken nu, en lacht haar bulderende lach: “In je neus heb je altijd kippenvel zie ik net!”

Mijn kind….